Een levenslesje Iran

Ze is nog maar 7 jaar. We lopen door de bergen en klimmen over rotsen, ze houdt mijn hand stevig vast en neemt de leiding. Ze praat Farsi tegen me, haar grote neven Ali en Hoessein vertalen: Ze houdt me zo stevig vast omdat ze mij, haar gast, wilt beschermen. Ik smelt, zoals ik zoveel keer ben gesmolten tijdens deze reis door Iran. Het begrip gastvrijheid heeft voor mij een nieuwe dimensie gekregen. Nog nooit heb ik me in een land zo welkom, zo geliefd en zo veilig gevoeld. Maar ook heb ik nog nooit zoveel tegenstrijdigheden heden gevoeld en zoveel innerlijke opwinding over de politieke situatie in een land. Er kan haast geen groter contrast zijn; de ontzettend warme bevolking verlangend naar verandering, recht tegenover de politiek van de Islamitische republiek Iran.

Ik verblijf bij een Iraanse familie in Dorud, in het westen van Iran. Ik liep na een schitterende treinreis met mijn tas over straat en ze vroegen mij of ze mij konden helpen. Voor ik het wist zaten we met 7 man aan een overheerlijk Iraans diner, keken we een Champions League wedstrijd en sliep ik naast mijn nieuwe vriendin van 7 jaar oud in bed. De volgende dag namen ze mij mee voor de picknick in de bergen. Speciaal voor deze gelegenheid werd dochter van school gehaald. Direct toen we in de auto zaten deed ze haar kleine hoofddoekje af, ze vindt het niks. Ik bewonder de kleine Nusani. Wat is ze mooi, lief en sterk. Maar als ik naar haar kijk word ik ook verdrietig. Ze groeit op in een land waar een streng regime geldt met de keiharde wetten van de Sharia. Als ze straks een tiener is en verplicht haar hoofdoek moet gaan dragen, kan één arrestatie wegens het te nonchalant dragen van de hoofdoek, er toe leiden dat ze niet wordt toegelaten op een universiteit. Ze mag niet fietsen, niet in het openbaar sporten, niet naast een man zitten in de bus of trein, bepaalde gebouwen niet in en liever niet zonder mannelijke familie of echtgenoot alleen over straat. Ik ben verward, blij en verdrietig tegelijk.

Ik voel me bevoorrecht om deze bijzondere momenten met de familie mee te maken, het voelt letterlijk hartverwarmend. En dat is uiteindelijk toch de indruk die het meest blijft hangen, dat is de reden waarom deze reis zo mooi is en dat is de reden waarom ik reizigers zal aanraden Iran te bezoeken. Want hoe bijzonder is het om als eregast op een traditionele Koerdse bruiloft in een dorp in Koerdistan te belanden? Hoe bijzonder is het om in de grootste moskee ter wereld in de schitterende stad Esfahan in gesprek te gaan met de Imam, om in alle openheid je vragen te mogen stellen? Hoe bijzonder is het wanneer je om 2 uur 's nachts verwelkomt wordt door een familie met een tafel vol thee, fruit en lekkers om vervolgens de hele nacht te praten over het leven in Iran?

We kunnen Iran niet los zien van de politieke situatie, het is nu eenmaal groots aanwezig. Ook ik heb de onderdrukking ervaren als toerist, toen de bus door de politie van de snelweg werd gehaald met de boodschap dat ik als vrouw niet vóór in de bus mag zitten. Met nog vele voorbeelden gaan deze zaken me aan het hart, maar het mag geen reden zijn om te oordelen. Het is niet de politiek wat een land maakt, het zijn de mensen. Iran is niet gevaarlijk, de Islam is niet eng. Maak de wereld met zijn allen een beetje mooier door simpelweg met elkaar in gesprek te gaan, naar elkaar te luisteren en niet van een afstand een vooroordel te vormen. Het is niet moeilijk. Deze 70 miljoen inwoners kunnen er niets aan doen dat het systeem is zoals het is.

Ik hoop samen met alle lieve mensen die ik hier heb ontmoet, dat de situatie zal veranderen. Ik bedank Iran voor de liefde, de schoonheid, de lessen gastvrijheid en oprechtheid. Ik ga tevreden naar huis zonder treurig te zijn dat mijn reis er op zit. Ik ben hier gekomen zonder plan en heb me laten leiden door de mensen die op mijn pad kwamen. Ik heb misschien minder gezien dan ik had kunnen zien, ik heb grote highlights laten lopen, maar nog nooit zoveel uit een reis gehaald als deze. Een nieuw hoofdstuk in mijn 'backpacker carrière' is geopend. Iran, khely mamnun en tot ooit.