Onderwaterwereld ontdekt....check! √
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke
16 Januari 2015 | Filipijnen, Apo Island
De mensen die mij goed kennen weten dat ik altijd panisch ben geweest voor zwemmen in vreemd water. Niet dat ik watervrees had, maar wel angst voor al het onbekende wat onder water leeft. Panisch ben gewéést dus. Dat is niet langer meer aan de orde.
In de Filipijnen, bestaande uit 7107 eilanden, ontkom je vanzelfsprekend niet aan het water. Als je niet direct aan de kust verblijft, dan is het wel vlakbij de kust. Reizen van eiland naar eiland gaat altijd over water. Mijn eerste bestemming in de Filipijnen was het idyllische Palawan, een provincie die naast het grote eiland Palawan nog uit honderden (onbewoonde) eilandjes bestaat. Plaatjes zoals je het alleen kent van postcards. Wit, poederachtig strand en perfect blauwe zee en kristalhelder water. Het leukste wat je hier kunt ondernemen is eilandhoppen, met een bootje meerdere eilandjes per dag bezoeken, de ene nog mooier dan de andere. Dus ik op een van mijn eerste dagen vol enthousiasme mee op een boot eilandhoppen, tot iedereen van de boot af sprong om te snorkelen. Daar had deze angsthaas natuurlijk geen zin in. Want ja, stel je voor dat een vis je bijt..! Stoer als ik altijd moet zijn van mezelf ging ik na 10 minuten piepen toch het water in, ik had immers in het kristalheldere water gezien dat er geen monsterachtige vissen zwommen. Veilig rondjes om de boot gezwommen en de eerste koraalriffen in mijn leven gezien. Deze weliswaar (nog niet) zo kleurrijk als dat ik dacht dat het zou zijn, maar genoeg om al onder de indruk te zijn. Dus mijn grenzen konden worden verlegd: In Palawan heb ik uiteindelijk heel wat snorkeltripjes gemaakt. And guess what? Ik ben nog door een territorium visje gebeten ook. Een pikje in mijn kuit. Was dat nou werkelijk zo erg Mieke? Nee dus :)
Na Palawan kwam ik Mahdi tegen, een jongen uit Palestina en een fanatieke duiker. We kwamen toevallig op hetzelfde pad en hebben een hele periode samen gereisd. Hij ging in de Filipijnen alle duikbestemmingen af (Walhalla voor duikers hier!). Ik uiteraard niet, want ja, als je al zo'n moeite hebt met snorkelen ga je zeker niet duiken. Maar waar duiken is is strand, dus ik ging vrolijk met Mahdi mee. Hij duiken, ik andere dingen doen. En toen kwam Mahdi op het fantastische idee om met walvishaaien te gaan zwemmen. Ik had daar al meerdere reizigers heel enthousiast over horen vertellen. Stiekem leek het me heel gaaf, maar ook eng, de grootste vissen ter wereld! De Filipijnen is een van de weinige plekken ter wereld waar je dit kunt doen, dus het was een unieke kans. En zo nam ik een week na mijn eerste snorkelavontuur de volgende stap: zwemmen met walvishaaien. Wat ongelofelijk indrukwekkend was dat! Je gaat met een bootje de zee op en al vrij snel zie je deze reusachtige beesten rondzwemmen. De stap om het water in te gaan was wel even groot, maar toen ik er eenmaal in was, wilde ik er niet meer uit. Ik werd omcirkeld door zes walvishaaien van zo'n 10 meter lang. Je moest volgens de regel vier meter afstand houden, maar ik kon het niet laten af en toe stiekem een beetje dichterbij te komen. Zelfs Mahdi met zijn 300 duiken was niet helemaal op zijn gemak, en ik ging wonder boven wonder helemaal uit mijn dak. Ik heb wat prachtige foto's als herinnering. Dat moest ook wel, want mijn ouders en vrienden zouden dit natuurlijk zeker niet geloven.
Na het walvishaai avontuur belande ik op Apo Island. Een mini vulkanisch eilandje met zo'n 700 inwoners. Het hele gebied is beschermd natuurreservaat en een van de top duiklocaties in de Filipijnen. Na een dagje prachtig snorkelen tussen de schilpadden (zooooo leuk) dacht ik dat ik na drie weken Filipijnen wel toe was aan een volgende stap. Ik had de vaart er immers goed in: Van Panisch zijn naar snorkelen, naar walvishaaien. Dan kon duiken er ook nog wel bij. Eerst een 'Introductieduik' om te kijken of het iets voor mij zou zijn. Na een uur duiken had ik kennis gemaakt met de koraalriffen die ik ken van National Geographic: Groot, levend, kleurrijk, vol met kleurrijke vissen. Ik had het nooit van mezelf kunnen denken, maar ik was zo ontzettend rustig onder water. Eindelijk kon ik van dichtbij bekijken wat er allemaal onder water gebeurd. Dan is het ineens niet zo eng meer. Ik kon niet anders dan hier verliefd op worden. Mijn Apo Island trip viel aan het einde van mijn Filipijnen trip voordat ik naar Thailand ging. Ik had nog niet genoeg van de Filipijnen en van Apo Island en dus ging ik terug...
..Nu typ ik dit verhaal als een gecertificeerd duiker. Ik kom net terug van een weekje Apo Island, waar ik mijn duikcursus heb gedaan. Ik ben helemaal om. Ik heb zo'n mooie, nieuwe, unieke wereld ontdekt onder water. Wat zonde dat ik hier altijd zo bang voor ben geweest. Maar wat mooi dat ik het nu heb ontdekt. Ik had dit niet willen missen en ik gelukkig hoef ik het niet meer te missen. Ik kan nu duiken waar ik wil en dat ben ik ook zeker van plan. Wat mooi dat je als mens een kijkje kan nemen in het leven van al het koraal en de vissen onder water. Wat is er veel te zien. Een garnaal die een huisje bouwt in het zand, clown fish 'nemo' die haar anemoon bewaakt, shark suckers die het schild van de schildpad schoonmaken en een zeeslang die zijn weg baant door het koraal. Er is zoveel te zien dat je ogen tekort komt. En wat een rust! Het enige wat je hoort is de bubbels van het ademen door je tank. Heerlijk.
Ik kan wel stellen dat ik een angst heb overwonnen. Voor sommige mensen is dit misschien peanuts, voor mij een big thing. Ik ben echt heel blij en stiekem ook wel trots. Er zijn nieuwe deuren voor me geopend en ik ben een leerzame ervaring rijker. Daarnaast was het ook niet verkeerd om na vier maanden weer eens wat mentale uitdaging te hebben door de studieboeken in te duiken.
Apo Island heb ik nu verruild voor de grote stad, waar ik dit weekend een van de grootste festivals van de Filipijnen ga beleven. Filipino Fiesta! Dit gaat ongetwijfeld fantastisch worden, maar stiekem had ik met veel liefde op Apo gebleven. Met stip mijn favoriete plekje in de Filipijnen met het back to basic village life en elektriciteit slechts van 18.00-21.00 per dag. Als er één plek is waar ik terug kom, is het absoluut Apo. Aangezien er slechts een paar honderd mensen wonen en maar twee hotels zijn, word je snel herkend door de mensen. Wat waren ze vereerd en trots op hun mooie eilandje dat ik nog een keer terug kwam. Al snel hoorde ik de kinderen 'Mika Mika!' door de straten roepen en kwamen ze me halen bij m'n homestay om met me te spelen. Met een heel uitzwaaicomité vanaf het strand ben ik vanochtend vertrokken, met een tas vol cadeau's en souvenirs van de locals en een tas vol mooie herinneringen..
In de Filipijnen, bestaande uit 7107 eilanden, ontkom je vanzelfsprekend niet aan het water. Als je niet direct aan de kust verblijft, dan is het wel vlakbij de kust. Reizen van eiland naar eiland gaat altijd over water. Mijn eerste bestemming in de Filipijnen was het idyllische Palawan, een provincie die naast het grote eiland Palawan nog uit honderden (onbewoonde) eilandjes bestaat. Plaatjes zoals je het alleen kent van postcards. Wit, poederachtig strand en perfect blauwe zee en kristalhelder water. Het leukste wat je hier kunt ondernemen is eilandhoppen, met een bootje meerdere eilandjes per dag bezoeken, de ene nog mooier dan de andere. Dus ik op een van mijn eerste dagen vol enthousiasme mee op een boot eilandhoppen, tot iedereen van de boot af sprong om te snorkelen. Daar had deze angsthaas natuurlijk geen zin in. Want ja, stel je voor dat een vis je bijt..! Stoer als ik altijd moet zijn van mezelf ging ik na 10 minuten piepen toch het water in, ik had immers in het kristalheldere water gezien dat er geen monsterachtige vissen zwommen. Veilig rondjes om de boot gezwommen en de eerste koraalriffen in mijn leven gezien. Deze weliswaar (nog niet) zo kleurrijk als dat ik dacht dat het zou zijn, maar genoeg om al onder de indruk te zijn. Dus mijn grenzen konden worden verlegd: In Palawan heb ik uiteindelijk heel wat snorkeltripjes gemaakt. And guess what? Ik ben nog door een territorium visje gebeten ook. Een pikje in mijn kuit. Was dat nou werkelijk zo erg Mieke? Nee dus :)
Na Palawan kwam ik Mahdi tegen, een jongen uit Palestina en een fanatieke duiker. We kwamen toevallig op hetzelfde pad en hebben een hele periode samen gereisd. Hij ging in de Filipijnen alle duikbestemmingen af (Walhalla voor duikers hier!). Ik uiteraard niet, want ja, als je al zo'n moeite hebt met snorkelen ga je zeker niet duiken. Maar waar duiken is is strand, dus ik ging vrolijk met Mahdi mee. Hij duiken, ik andere dingen doen. En toen kwam Mahdi op het fantastische idee om met walvishaaien te gaan zwemmen. Ik had daar al meerdere reizigers heel enthousiast over horen vertellen. Stiekem leek het me heel gaaf, maar ook eng, de grootste vissen ter wereld! De Filipijnen is een van de weinige plekken ter wereld waar je dit kunt doen, dus het was een unieke kans. En zo nam ik een week na mijn eerste snorkelavontuur de volgende stap: zwemmen met walvishaaien. Wat ongelofelijk indrukwekkend was dat! Je gaat met een bootje de zee op en al vrij snel zie je deze reusachtige beesten rondzwemmen. De stap om het water in te gaan was wel even groot, maar toen ik er eenmaal in was, wilde ik er niet meer uit. Ik werd omcirkeld door zes walvishaaien van zo'n 10 meter lang. Je moest volgens de regel vier meter afstand houden, maar ik kon het niet laten af en toe stiekem een beetje dichterbij te komen. Zelfs Mahdi met zijn 300 duiken was niet helemaal op zijn gemak, en ik ging wonder boven wonder helemaal uit mijn dak. Ik heb wat prachtige foto's als herinnering. Dat moest ook wel, want mijn ouders en vrienden zouden dit natuurlijk zeker niet geloven.
Na het walvishaai avontuur belande ik op Apo Island. Een mini vulkanisch eilandje met zo'n 700 inwoners. Het hele gebied is beschermd natuurreservaat en een van de top duiklocaties in de Filipijnen. Na een dagje prachtig snorkelen tussen de schilpadden (zooooo leuk) dacht ik dat ik na drie weken Filipijnen wel toe was aan een volgende stap. Ik had de vaart er immers goed in: Van Panisch zijn naar snorkelen, naar walvishaaien. Dan kon duiken er ook nog wel bij. Eerst een 'Introductieduik' om te kijken of het iets voor mij zou zijn. Na een uur duiken had ik kennis gemaakt met de koraalriffen die ik ken van National Geographic: Groot, levend, kleurrijk, vol met kleurrijke vissen. Ik had het nooit van mezelf kunnen denken, maar ik was zo ontzettend rustig onder water. Eindelijk kon ik van dichtbij bekijken wat er allemaal onder water gebeurd. Dan is het ineens niet zo eng meer. Ik kon niet anders dan hier verliefd op worden. Mijn Apo Island trip viel aan het einde van mijn Filipijnen trip voordat ik naar Thailand ging. Ik had nog niet genoeg van de Filipijnen en van Apo Island en dus ging ik terug...
..Nu typ ik dit verhaal als een gecertificeerd duiker. Ik kom net terug van een weekje Apo Island, waar ik mijn duikcursus heb gedaan. Ik ben helemaal om. Ik heb zo'n mooie, nieuwe, unieke wereld ontdekt onder water. Wat zonde dat ik hier altijd zo bang voor ben geweest. Maar wat mooi dat ik het nu heb ontdekt. Ik had dit niet willen missen en ik gelukkig hoef ik het niet meer te missen. Ik kan nu duiken waar ik wil en dat ben ik ook zeker van plan. Wat mooi dat je als mens een kijkje kan nemen in het leven van al het koraal en de vissen onder water. Wat is er veel te zien. Een garnaal die een huisje bouwt in het zand, clown fish 'nemo' die haar anemoon bewaakt, shark suckers die het schild van de schildpad schoonmaken en een zeeslang die zijn weg baant door het koraal. Er is zoveel te zien dat je ogen tekort komt. En wat een rust! Het enige wat je hoort is de bubbels van het ademen door je tank. Heerlijk.
Ik kan wel stellen dat ik een angst heb overwonnen. Voor sommige mensen is dit misschien peanuts, voor mij een big thing. Ik ben echt heel blij en stiekem ook wel trots. Er zijn nieuwe deuren voor me geopend en ik ben een leerzame ervaring rijker. Daarnaast was het ook niet verkeerd om na vier maanden weer eens wat mentale uitdaging te hebben door de studieboeken in te duiken.
Apo Island heb ik nu verruild voor de grote stad, waar ik dit weekend een van de grootste festivals van de Filipijnen ga beleven. Filipino Fiesta! Dit gaat ongetwijfeld fantastisch worden, maar stiekem had ik met veel liefde op Apo gebleven. Met stip mijn favoriete plekje in de Filipijnen met het back to basic village life en elektriciteit slechts van 18.00-21.00 per dag. Als er één plek is waar ik terug kom, is het absoluut Apo. Aangezien er slechts een paar honderd mensen wonen en maar twee hotels zijn, word je snel herkend door de mensen. Wat waren ze vereerd en trots op hun mooie eilandje dat ik nog een keer terug kwam. Al snel hoorde ik de kinderen 'Mika Mika!' door de straten roepen en kwamen ze me halen bij m'n homestay om met me te spelen. Met een heel uitzwaaicomité vanaf het strand ben ik vanochtend vertrokken, met een tas vol cadeau's en souvenirs van de locals en een tas vol mooie herinneringen..
-
16 Januari 2015 - 11:08
Annemiek:
Wat een verhaal weer Mieke. Geweldig.
Jij zal toch al wat keertje verliefd zijn geworden. Roemenië, Sri Lanka, Mongolië en nu weer Apo Island.
Wat missen wij toch veel in ons drukke leventje hier in Nederland.
Ik ben jaloers op jouw lef om de wereld te ontdekken. Supergaaf!
-
16 Januari 2015 - 11:23
Martijn:
Wat leuk om weer een avontuur van jou te lezen en wat knap dat je dat overwonnen hebt die waterangst en er nu letterlijk zo'n nieuwe wereld voor je is open gegaan! Ik vind jou zo stoer weet je dat. Gewoon als jonge blonde dame zo alleen de wereld over naar dit soort landen, dan weer een stuk samen reizen met een onbekende (die al snel bekend werd natuurlijk dat wel..), je zo snel thuis maken en geliefd zijn bij locals :) top hoor! Ik ga nu nog even je andere verslagen lezen want heb er een paar gemist en ze zijn zo leuk geschreven en inspirerend dat ik graag even de tijd daarvoor maak :) Blijf je nog lang? wat zijn je verdere plannen? Ik schrijf je nog wel even op FB. X -
16 Januari 2015 - 12:51
Johan Koomen:
Jeetje Mieke, ik ken je eigenlijk amper, maar ik geniet van je verhalen. Je vader vond het vroeger al heel wat als we onze vakantieplannen buiten Nederland planden... Van wie je het hebt, weet ik niet. Misschien je moeder???
Maar je mag heel blij en trots zijn met zo'n natuur. Een instelling die je verder brengt in het leven en die ze je never nooit kunnen afnemen. Wat een ervaringen. Geniet ervan en blijf genieten, ook als je ooit weer terug komt in Onderdijk. In de Vliet kom je waarschijnlijk niet meer tegen dan verrotte wasmachines en oude auto's als je gaat duiken, maatja... Wij moeten het ermee doen...Hahahaha... Veel plezier nog. -
16 Januari 2015 - 12:58
Tonny:
Lieve Miek,
Wat heerlijk Miek om jou zo te zien genieten. En wij, die via jou levendig beschreven verhalen, mee mogen genieten. Jij 'viert' echt het leven. Zouden meer mensen moeten doen..... -
16 Januari 2015 - 13:25
Ank Van Daalen:
Hoi Mieke, mooi om jouw angst verhaal te lezen wat zo mooi is geëindigd! Daar mag je zeker trots op zijn. ..ik kan het weten..heb ook zo'n ervaring gehad op de Filipijnen op Cebu. De onder waterwereld is prachtig! Zo gaaf dat je deze wereld ervaring maakt..trots op je hoor -
17 Januari 2015 - 05:13
:
Onwijs Miek!! Je geniet volop en wat top dat je je angsten heb overwonnen en een nieuwe "liefde" heb gevonden. Sinds de eerste keer dat ik met me duikapparatuur dat water in sprong ben ik verliefd op dat wereldje dus snap precies wat je bedoelt!! Je leeft van dag tot dag en geniet van elk moment, globetrotter!!! -
18 Januari 2015 - 21:46
Nicole Ruiter:
Wooww miek!! Weer een leuk verhaal en wat een uitdaging!! Super goed dat je deze angst hebt overwonnen! Heerlijk dat je nu lekker kan genieten van de prachtige onderwater wereld!
Echt leuk om te lezen hoe je aan het genieten bent en wat voor mooie en bijzondere momenten je allemaal mee maakt!
Heel veel plezier op het festival!!
Liefs Nicole
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
