Inburgeren in de Filipijnen op Filipijnse fiesta

"It's more fun in the Philippines" luidt de slogan van dit land. Dat klopt, het is een geweldig land en ik heb het al twee maanden fantastisch naar mijn zin hier. Maar het is ook "More surprise in the Philippines". Reizen hier vergt flexibiliteit. Ik denk dat mijn reisjes hier vaker niet volgens planning zijn gelopen dan wel volgens planning. Een boot die drie dagen op rij gecancelled wordt vanwege een tyfoon. Overwachts van een eiland geëvacueerd worden vanwege een tyfoon. Een paar dagen binnen zitten vanwege regen. Een ferry lijn van het ene naar het andere eiland die al maanden geleden is gestopt, maar wat niemand je kon vertellen, terwijl je net een paar uur in de bus hebt gezeten naar de betreffende haven. Dan maar je plan omgooien en richting een ander eiland. Na een festival wil je richting de zuidelijke eilanden, maar zitten de ferry's en vliegtuigen vol omdat de halve bevolking na het feest terugkeert naar huis. Dan maar naar een willekeurige andere bestemming, ik heb geen zin om dagen vast te zitten in een stad. Vandaag zou ik vliegen naar het noordoosten, maar ook nu ben ik weer ergens anders beland. Vlucht geannuleerd vanwege slecht weer. "You can go to Manilla Ma'm", oke... Breng me dan maar naar Manilla, dan zie ik wel weer verder... Het is soms een paar minuten balen, maar uiteindelijk loopt het altijd verrassend leuk af.

De afgelopen weken heb ik weer genoeg leuke verrassingen beleefd. Te beginnen met Sinulog Festival. Januari is de maand van de fiësta's in de Filipijnen en daar moest ik natuurlijk aan proeven. En dat heb ik geweten! Bij aankomst in Cebu City belande ik meteen in het feestgeruis. De straten waren afgesloten en dus moest ik de halve stad door lopen met mijn rugzak op zoek naar mijn guesthouse. Van alle kanten kreeg ik uitnodigingen om het festival met locals te vieren en er moesten uiteraard de nodige foto's worden gemaakt. De zaterdag is de religieuze dag van het festival, 's avonds is de pre-party en zondag is het grote festival met de hele dag parades door de stad met fantastisch opgetuigde dansgroepen. Ik had in mijn maanden reizen amper gefeest, dus ik had wel weer eens zin in een feestje. Zaterdagavond ben ik een club in gegaan met mijn op straat ontmoette nieuwe Filipijnse vrienden. (Want zo gaat dat hier, als je vijf minuten een praatje maakt ben je iemands nieuwe beste vriend. Prima hoor!) Wat kunnen die Filipino's feesten en dansen, onophoudelijk. Zo erg dat ik de volgende dag met spierpijn opstond, en het festival moest nog beginnen. Het festival was prachtig. De ene dansgroep nog kleurrijker dan de ander en de ene drumband nog luider dan de ander. Langs de kant een uitzinnige menigte, en ik ben meerdere keren een tuin in gesleurd: ik moest eten. In Westfriesland kom je bij iemand een biertje doen op de kermisborrel, hier moet je mee-eten van het -in zijn geheel- geroosterde varken. Met nog meer spierpijn, een gehoorbeschadiging en de klodders verf over mijn hele gezicht ben ik als een blok in slaap gevallen om na 13 uur pas weer wakker te worden.... Geslaagd feestje dus!

Na het festival was het mijn missie om naar Camiguin eiland te reizen, een zuidelijk eiland die ik al eerder had willen bereiken maar wat niet was gelukt door een verdwenen ferry lijn. En natuurlijk, als ik in mijn hoofd heb dat ik ergens heen wil, dan gebeurt dat ook. Dan maar met een omweg. De ferry's richting de buurt van Camiguin zaten allemaal vol, maar er was nog wel een plekje over op een schip richting het oosten. Dat werd het volgende avontuur. 's Nachts 13 uur op een schip, het dek vol met stapelbedjes in de open lucht. Geen toerist te bekennen. Aansluitend door de prachtige natuur van het zuidelijke Mindanao eiland reizen per jeepney, twee bussen, een ferry en nog een bus en zo stond ik ruim 24 uur later op Camiguin. Je moet er wat voor over hebben, maar dan heb je ook wat. Ik denk dat Camiguin qua natuur het mooiste Filipijnse eilandje is dat ik heb gezien. Op een omtrek van slechts 64km staan zeven (deels actieve) vulkanen, bergen, rijstterrassen, watervallen, hotsprings, coldsprings, jungle-achtige bossen, zwart strand en wit strand. Ondanks dat je alles met gemak in een dag kan zien ben ik acht dagen gebleven. Ik heb amper een toerist gezien. En zoals vaak het geval is; hoe minder toeristen, hoe vriendelijker de mensen.

Ik merk dat ik aardig begin in te burgeren hier. Langere tijd in een land vertoeven heeft zoveel voordelen. Je kent het land en de gewoonten van de mensen. Je leert wat woordjes spreken, je past je aan aan de lokale levensstijl (dat betekent in de Filipijnen zo weinig mogelijk doen, vandaar dat ik weer acht dagen ben blijven hangen). Je maakt vrienden en je voelt je op je gemak. Je weet precies hoe alles werkt met bijvoorbeeld het ov en hoeveel alles kost (bijzonder handig als lowbudget reist). In Camiguin heb ik eigenlijk alleen maar met locals opgetrokken. Mijn eerste mooie avontuur beleefde ik toen ik drie Filipino's met een lekke band tegen kwam op een verlaten kant van het eiland. Ik stond naast mijn gehuurde brommertje te genieten van het uitzicht en zij hadden geen bereik op hun telefoon om hulp in te schakelen. Ik bood een lift aan. En zo ging ik Asian style met twee Filipino's achterop de brommer het eiland over, belande ik bij hen thuis, werd ik volgepropt met eten en ben ik de hele avond blijven hangen. De volgende dag was ik op zoek naar een restaurantje, maar ik kon al dwalend langs de weg niets vinden. Wederom werd ik van de straat geplukt en belande ik bij locals in de tuin die daar eten verkochten. Uiteraard waren het weer eens de liefste mensen ter wereld en heb ik een week lang dagelijks bij deze mensen gegeten. Ik vertelde deze mensen dat ik graag wilde duiken en daar wisten zij wel iets op. Ik werd voorgesteld aan drie vrienden die op een project werken om koraal te beschermen en koraalriffen te herstellen. Na een uurtje kletsen waren dit mijn nieuwe beste vrienden en de twee daarop volgende dagen heb ik gratis (!) met hen gedoken. 

Na het duiken vonden mijn nieuwe beste vrienden het nodig om mij mee te slepen naar een karaokebar, de nummer één hobby van de Filipino's. Ik had al genoeg schaamteloos gebler gehoord de afgelopen maanden en ook al meerdere uitnodigingen gehad om mee te zingen, maar ik had me er nog niet aan gewaagd. Als ik het al zou doen, dan had ik daar toch echt een borrel voor nodig, dacht ik. "Zingen jullie maar, ik kijk wel" zei ik. Maar daar kwam niks van in, "this is Filipino culture!" En daar hadden ze natuurlijk wel een beetje gelijk in. Karaoke miste nog in mijn inburgeringscursus in de Filipijnen. Toen ik eenmaal over de drempel was gingen alle remmen los, tot in de late uurtjes klonken de guilty pleasures van Janet Jackson, Backstreet Boys en Elvis Presley....