It's more fun in the Philippines

In slapen ben ik altijd een ster geweest. Mijn fotoalbums van vroeger staan er vol mee, slapen kon ik overal. Tijdens deze reis heeft zich dit verder uitgebreid. Je komt tijdens het backpacken regelmatig in de niet meest comfortabele situaties of plekken terecht, en je moet toch slapen. Nachttreinen zijn peanuts geworden na mijn reizen met de trein door India, Vietnam en de meer dan tweehonderd uur in de trein van Amsterdam tot Hong Kong. Gewoon liggen en je in slaap laten schommelen. Van nachtbussen was ik eerder nooit zo'n fan, maar nu rol ik me op als een foetus op m'n stoeltje en word ik de volgende ochtend met spierpijn wakker, maar kom ik wel uitgerust op m'n bestemming aan. Het zand in de Indiase woestijn, de planken in de Mongoolse gertenten, het vliegveld, een dutje op straat terwijl je op de bus wacht, een schipdek met honderden stapelbedjes in de buitenlucht, ik heb ze allemaal als ondergrond mogen gebruiken. Vanavond slaap ik in een oud Spaans klooster, simpelweg omdat de hotels in dit stadje ver boven mijn budget zijn. Het maakt backpacken backpacken. Je komt op plekken waar de gemiddelde toerist niet zou komen. Achter elke maffe slaapplek schuilt een mooi verhaal.

De afgelopen week heb ik in plaats van tientallen uren in de trein, tientallen uren in de (nacht)bus doorgebracht. Ik reis nu in Luzon, het grootste en Noordelijke eiland van de Filipijnen. Dat betekent gigantische afstanden per bus afleggen, ik ben tegenwoordig zelfs blij met een rit van 'slechts' 5 uur. Elke rit is een verrassing, omdat nooit iemand je kan vertellen hoe lang de rit duurt. Mijn rit gister sloeg alles, die zou 'ergens tussen de 5 en 9 uur' duren. De oorzaak van dit mysterie zit hem in het volgende: Hoe lang de rit duurt hangt af van hoe gek de chauffeur is. Ik beoordeelde de chauffeur gister als benedengemiddeld gek, hij reed slechts <50% van de tijd op de andere weghelft (in plaats van >90%, ja ik tref ze echt, deze chauffeurs). Hierdoor schatte ik de rit op zo'n 7 uur in. Geweldig inschattingsvermogen bleek later. Je wordt vanzelf ervaren. Dacht ik tijdens mijn eerste reis in Sri Lanka nog dat elke busrit met zo'n gekke chauffeur de laatste rit van mijn leven zou zijn, maak ik me hier niet meer druk om het crossen door de haarspeldbochten. Je kunt weinig anders doen dan er vanuit gaan dat het goed komt, en zonder deze bussen kom je nergens.

Haarspeldbochten dus. Ook die heb je hier. Filipijnen is meer dan alleen een tropisch paradijs, ik denk dat niet iedereen in Nederland hier van op de hoogte is. De afgelopen week heb ik hoog in de frisse bergen en rijstterrassen vertoefd. Enorme groene bossen en 's avonds je winterjas uit je tas halen, dat is inderdaad niet wat je je voorstelt bij de Filipijnen.

Juist deze veelzijdigheid maakt dit het backpackers walhalla voor mij. Wat heb ik hier een hoop gezien, gedaan en beleefd. Eiland hoppen tussen de mooiste onbewoonde eilandjes met witte stranden en om je heen prachtige rotsformaties die vanuit de zee opreiken. Varen over een ondergrondse rivier in de grotten. Op een bounty eiland vertoeven waar toeristen heen komen om met haaien te duiken, maar waar ik me vermaak met een kletspraatje met de altijd spontane geïnteresseerde Filipino's. Tig kristalheldere watervallen bezoeken om in te zwemmen en vanaf te springen, of om gewoon onder de indruk te zijn van het oorverdovende lawaai van het kletterende water. Rondrijden als Maxima op een scootertje over een van de vele eilanden, terugzwaaiend naar de enthousiaste kids langs de weg. Snorkelen met reuzenschildpadden, en natuurlijk leren duiken en de prachtige onderwaterwereld ontdekken. Bergen en heuvels beklimmen, genietend van het uitzicht over meren, lagoons en de zee. De mooie en kleurrijke zonsondergangen, elke dag weer, die nooit vervelen. Overdag afkoelen in een coldspring, en voor het slapen gaan nog even rozig worden in de hotspring. Altijd groen en palmbomen om je heen, waar je ook bent. Dansen en feesten op een van de vele festivals, of de avond van je leven hebben met je nieuwe Filipijnse vrienden in de karaokebar. Verdwaald raken terwijl je wandelt naar 's werelds meest perfecte vulkaan, vervolgens achter in de vrachtwagen van een local gezet worden, die je gratis een uur terugrijdt en ook nog een kokosnoot voor je uit een boom plukt. Zwemmen met walvishaaien. Wandelen in het hoge, frisse, groene berggebied. Mummies verstopt zien liggen in een grot en in de volgende grot een klautertocht maken door klaustrofobische gaten, je via een touw laten zakken zodat je kunt zwemmen in het koude bronwater onder de grond. Een trektocht door de meer dan 2000 jaar oude indrukwekkende rijstterrassen, honderden meters hoog. Onderweg naar het witte strand om bij te komen van de spierpijn, passeer je Spaans koloniale steden, met schattige oude kerken. De Noordelijke eilanden Batanes, het Ierland van Azië, mis je helaas omdat de tickets iets te prijzig waren voor een backpacker, maar klagen kun je niet.

Als dit geen goed reclame praatje voor de Filipijnen is, weet ik het ook niet meer. Het is mijn ervaring van bijna drie maanden rondreizen hier. Spontaan kwam ik hierheen, ik had genoeg van China, ik wilde warm weer en de tickets waren goedkoop. Het bleek al snel de beste keuze die ik had kunnen maken. Al het moois wat ik in de rest van (Zuid-Oost) Azië heb gezien komt hier samen in één land. En dan nog net iets mooier. En de mensen nog net iets liever.

Is er dan helemaal niets negatiefs te melden over het reizen in de Filipijnen? Heus wel. Reizen hier duurt lang, echt lang. Wil je hier van plek naar plek reizen, ben je vaak al snel een dag kwijt. Zorg maar dat je flexibel bent, want het loopt toch niet zoals gepland. Het is niet zo goedkoop als landen als Thailand en Vietnam en wil je een land bezoeken om interessante cultuurverschillen te ontdekken, kun je beter naar India gaan. De Filipijnen is bijna helemaal Katholiek, prachtige tempels vind je hier niet en naar mijn mening is de Filipijnen ten opzichte van veel andere Aziatische landen vrij Westers. Zo goed als iedereen spreekt Engels, en goed ook! (Al is dat een groot voordeel natuurlijk). Als ik dan nog iets te klagen moet bedenken zou ik zeggen dat ik niet zo onder de indruk ben van de Filipijnse keuken, weinig groenten en veel gefrituurd vlees, zonder de lekkere kruiden die je in de rest van Azie vindt. Maar dat was het dan ook wel.

Ik heb de tijd genomen en het land leren kennen, maar ik vind het nu ook weer tijd voor iets anders. De laatste dagen zijn aangebroken, ik ga nog even maximaal genieten voor ik zondag op het vliegtuig stap naar mijn volgende bestemming. Welke bestemming dat is, merken jullie in mijn volgende verslag....


P.s. En nee, het is niet Nederland