Mijn favoriete reisanekdotes

Tijdens het reizen kom je af en toe in hilarische situaties terecht. Je bent te gast in een andere cultuur, de mensen gedragen zich anders, hebben andere kennis en overtuigingen. Dit kan soms zo tegenovergesteld zijn van onze gewoonten en ideeën, dat het ronduit komisch is om hier tegen aan te lopen. Zo tegen het einde van mijn reis kijk ik terug op wat ik allemaal heb meegemaakt, en leek het me leuk een compilatie te maken van memorabele en hilarische momenten. Omdat ik ook op mijn andere reizen genoeg gelachen heb, vermeld ik daar ook wat van.

1. Mijn absolute nummer één: In de trein in India kwam een man in paniek naar me toe. "Your face! You have to go to the hospital, you are sick!" Waar ik uiteraard van schrok, wat was er in godsnaam met mijn gezicht aan de hand? De man keek ernstig en bleef maar zeggen "your face, your face!", hij leek echt in paniek. Dus ik snel opzoek naar een spiegel om mijn gezicht te bekijken, waar ik werkelijk niets bijzonders aan kon ontdekken. "Nothing wrong with my face sir". Waarop de man over mijn gezicht begon te boenen en daarna zijn handen bekeek, alsof hij iets van mijn huid af wastte. Er kwam uiteraard niets van zijn handen af. Wat bleek, de man had nog nooit sproeten gezien. Hoe hard ik ook mijn best deed om uit te leggen dat sproeten geen ziekte is, het ging er niet in bij de beste man. Ik moest en zal naar het ziekenhuis gaan. Is goed meneer...

2. In een niet al te toeristische plaats in het noorden van de Filipijnen liep ik over de stoep langs een kruispunt, toen de verkeersregelaar midden op het kruispunt mij in de gaten kreeg. De man leek erg onder de indruk van mijn vertoning en kon zijn ogen niet van me af houden. Ik stond netjes te wachten tot ik over mocht steken, maar de man leek al zijn concentratie voor het regelen van het verkeer te zijn verloren. Met als gevolg een botsing van minstens drie auto's en twee motors. Sorry lieve mensen, dat ik blond ben! (Alles is goed afgelopen trouwens).

3. In China heb ik me verbaasd en vermaakt om het feit dat mensen zo graag met me op de foto wilde.
● Het vriendinnetje die vroeg of ik alsjeblieft met haar boyfriend op de foto wilde, met als resultaat een vriendelijk lachende Mieke richting de camera en the boyfriend die me van opzij met open mond staart, nog net niet met zijn handen in zijn broek. En wat was the girlfriend blij met de foto.
● De moeder die haar baby onaangekondigd in mijn handen drukt, terwijl ik gewoon op straat loop en recht voor me uitkijk. Als je geen Engels spreekt, probeer je het toch op deze manier? Na foto's met de rest van de 10 familieleden mocht ik doorlopen.
● De jongen in een national park die op zijn knieën voor me knielde en me bedankte, "such an honour" om met mij op de foto te gaan. Ehhh graag gedaan hoor knul.
● Op de parkeerplaats in Shanghai staat een volle bus, waarin ik ongeveer alle passagiers met grote camera's uit het raam foto's zie maken. Dan zal er vast iets bijzonders te zien zijn! Dus ik kijk om me heen. Niks te zien, ik ben de enige op de parkeerplaats en blijk het gefotografeerde object te zijn. Een blond meisje van 1.76m lang is natuurlijk ook wel héél bijzonder.

4. Op een dag in de Filipijnen vond ik het tijd voor een kappertje en stapte ik een volle kapperszaak binnen. Er werkten zeven medewerkers die allen druk waren met andere klanten, maar voor een toerist die binnen komt kunnen ze de andere klanten natuurlijk wel even laten wachten. De kans om blond haar te knippen hebben ze natuurlijk niet elke dag, er werd nog net niet gevochten om wie mij mocht knippen. Ik keek geamuseerd toe en uiteindelijk kwamen ze tot een eerlijke verdeling. Om de beurt mochten ze me helpen: De een mijn haar wassen, de ander drogen, de ander kammen, de ander knippen, de ander de andere helft knippen, de ander föhnen en de laatste mocht mijn blonde haar van de vloer opvegen (ahhhh) en met me afrekenen. Ik leg me er maar bij neer, hoe een hekel ik ook heb aan de soms bevoorrechte positie als toerist. Je kunt het soms maar beter accepteren en hen dat 'bijzondere' moment gunnen. Hebben zij straks weer een mooi verhaal op elke verjaardag, want zij hebben een blonde toerist geknipt.

5. Op veel plekken in Azië ben ik tot het sombere besef gekomen hoe klein de wereld is voor sommige mensen. Hoe beperkt hun educatie en ervaring is, omdat ze nooit hun dorpje uitkomen. Ik vind dat over het algemeen heel sneu, maar het wil wel eens voorkomen dat het komische gesprekken of situaties oplevert, waarbij je niet helemaal met elkaar op één lijn ligt qua kennis.
● De chauffeur in Mongolië die elk dier die we tegen komen trots laat zien en omschrijft. "Mongolian dog", "Mongolian horse", "Mongolian sheep". Niet wetende dat wij al deze dieren ook hebben, en dat ook vast niet van ons aan wil nemen. De Golden Retriever is de Mongolian National Dog en die hebben ze dus niet op de rest van de wereld. Laat maar lekker lullen....
● In de Filipijnen vroeg een van mijn lokale kennissen of ik de volgende keer sneeuw voor hem kan meenemen vanuit Nederland, hij had namelijk nog nooit sneeuw gezien. Ik legde uit dat dat niet zou gaan, dat sneeuw smelt. "Maar dan kun je het toch meenemen in een flesje, dan vriezen we het in, dan is het daarna weer sneeuw?" Tja leg maar eens uit dat het niet zo werkt aan iemand zonder educatie.
● Op het vliegveld van Nepal loopt een vrouw voor me die nog nooit een roltrap had gezien en dus ook niet wist wat ze met een roltrap moest doen. Vrij hilarisch hoe de vrouw na een paar minuten twijfelend op de trap stapte en overduidelijk niet wist wat haar overkwam. Zulke vanzelfsprekende dingen voor ons, die zoiets groots en indrukwekkends zijn voor anderen.

6. De maffe dingen die je mee maakt in het openbaar vervoer en in het verkeer. Geiten op het dak van de bus, een doos kippen die je op schoot krijgt omdat de bus te vol is, vijf mensen op één brommer, een die moeder achter op de rijdende motor borstvoeding aan haar baby geeft, het vijfpersoonsbootje dat wordt volgeladen met 8 mensen én drie dichtgebonden zakken levende biggetjes, een koe in zijn geheel achter op een brommer gebonden (hoe krijgen ze het voor elkaar?). In Azië kan werkelijk alles. Ik kijk er niet eens meer van op.

7. In India ben ik meerdere keren tegen het kastensysteem aan gelopen, misschien wel het grootste cultuurverschil dat ik ooit heb ervaren. Iets waar ik met m'n kop niet bij kan en wat me in bizarre situaties heeft gebracht. Wederom sneu, maar soms ook hilarisch, omdat wij zo'n gedachtegang gewoon niet kunnen voorstellen.
● Op een dag dacht ik dat mijn trein voor mijn neus weg reed, en sprong ik -net als in de film- in de rijdende trein. Ik belandde in de verkeerde coupé, de goedkoopste en meest volgepakte klasse (en die zitten goed vol in India). Er werd direct plaats voor me vrij gemaakt, en het leverde me binnen drie minuten een verzoek op van een man, of ik alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft met zijn zoon wilde trouwen. Hij was bloedserieus.
● Tijdens de hierboven genoemde treinreis bleek ik in de verkeerde trein te zijn 'gesprongen'. Ik moest er bij het eerstvolgende station uit om op de volgende trein te wachten, een willekeurig dorp in the middle of nowhere. Aangekomen op het perron vielen de monden van de aanwezige locals één voor één open (nee ik overdrijf niet). Ik ging op de grond zitten om te wachten, Indiase mensen zitten ook allemaal op de grond dus ik pas me prima aan, dacht ik. Er had zich al snel een menigte om me heen verzameld en van de enigst Engels sprekend persoon kreeg ik te horen dat deze mensen nog nooit in hun hele leven een blank persoon hadden gezien. Die conclusie had ik inmiddels zelf ook getrokken, en ik vond dat een vrij komische ervaring. Zit je dan in je eentje op een Indiaas station in the middle of nowhere een beetje te lachen. Niet al te lang daarna kwam er een meisje geschokt naar me toe. Waarom ik in hemelsnaam op de grond zat?! "Nou, omdat ik net als de rest van de mensen hier zit te wachten op de trein". Dat kon echt niet, ik moest acuut met de dame in kwestie meekomem. Ik ben blank, ik ben rijk, ik heb status, ik moest op een goede stoel zitten en niet zoals de 'arme en lagere Indiërs' op de grond. Dus werd ik meegesleurd naar een bankje verderop. En de horde Indiërs, die verplaatsten zich vrolijk met me mee. Wat vreselijk ongemakkelijk, maar o zo komisch.
● Van een Indiase jongen kreeg ik een jaar na mijn reis een Facebook berichtje. Of ik alsjeblieft zijn Valentijn wilde zijn, want dat was zo goed voor de naam van zijn familie. Destijds had hij al gepronkt met zijn duizend Facebook vrienden, want daaraan kon ik afleiden dat hij veel status had en uit een goede familie kwam, vertelde hij er trots bij (ik was uiteraard zwáár onder de indruk). En wat is het onbeleefd om te zeggen dat je het hier niet mee eens ben. De meest verwarrende gesprekken kunnen soms zomaar een komische wending krijgen. Zijn Valentijn ben ik overigens nooit geworden.

Het teruglezen van dit verslag is voor mij bijzonder vermakelijk. Het zijn momenten dat het wel eens jammer is dat je alleen reist, dat je zoiets komisch niet kan delen en er samen hard om kan lachen. Misschien is het voor jullie wel helemaal niet zo grappig, omdat het een gevalletje 'daar had je bij moeten zijn' is, dat weet ik niet. Jullie hebben sowieso nog een afsluitend verslag tegoed!