Dankjewel Azië..

Mijn reis... Het was mijn droom, het is de mooiste tijd van mijn leven geworden. 17 september 2014 vertrok ik met de trein vanaf Amsterdam, om via Polen naar Rusland te reizen. Ik wist één ding: Ik wilde Mongolië zien. En aangezien Mongolië op het beroemde Trans-Mongolië Express trein traject ligt, leek het me leuk hier met de trein heen te reizen. Je ziet immers heel wat meer vanuit een trein dan vanuit een vliegtuig. Wat bleek dit een goede beslissing, ik werd aangenaam verrast door de schoonheid van Siberië en de rust die ik vond tijdens een 79uur (!) durend treinritje. Na een meer dan geweldige 21-daagse rondreis door het beeldschone en gastvrije Mongolië, waar mijn Westerse gewoonten als douchen, elektriciteit, contact met de buitenwereld en comfort compleet van de baan waren, belandde ik met de trein in China. Het was niet dat ik veel interesse had om China te bezoeken, maar de Trans-Mongolië express eindigt in China, dus waarom dan ook niet meteen dit land mee pakken? Ik heb in China zeker mooie dingen gezien, maar het bleek niet mijn favoriete land. Ik had pech met het weer en contact met locals zat er vanwege de taalbarrière niet in, dus na vier weken vond ik het welletjes. Na een avondje goedkope tickets zoeken op skyscanner.nl koos ik een willekeurige nieuwe bestemming: De Filipijnen. Een vlucht vanaf Hong Kong, zodat ik die wereldstad ook nog even mee kon pakken, nu we er toch zijn. De Filipijnen ontplooide zich als de hoofd bestemming van mijn trip. Ik ben er drie maanden blijven hangen, met tussendoor een 'vakantie' naar Thailand voor twee weken, waar mijn vriendin Sanne me kwam opzoeken voor kerst en oud en nieuw. Ik werd verliefd op de Filipijnen, op de beeldschone diverse natuur en de liefste mensen ter wereld. Ik heb hier mijn angst voor de zee overwonnen door te zwemmen met walvishaaien en een duikcursus te volgen. Als je het doet, dan doe je het maar meteen goed, toch? Na de Filipijnen mocht ik weer een nieuwe bestemming 'kiezen' en vloog ik naar Cambodja, waar ik graag de beroemde Ankor Watt tempels wilde zien. Onder de indruk van de historie van het land maar helaas teleurgesteld door een nare beroving, verliet ik al snel Cambodja. Ik vertrok naar buurland Thailand om mijn nieuwe hobby, duiken, uit te breiden. Ondertussen oriënteerde ik me op tickets naar Nepal, een land dat naast Mongolië boven aan mijn lijstje droombestemmingen stond. De goedkoopste vluchten vertrokken vanaf Kuala Lumpur, dus dat werd meteen een goed excuus om ook Maleisië te bezoeken. Aangenaam verrast door de vriendelijkheid van Maleisië verliet ik dit land alweer veel te snel, richting Nepal. In Nepal zag ik misschien wel de mooiste plek van mijn reis, tijdens een trek door de Himalaya. Ik maakte een uitstapje naar buur-'land' Tibet, waar ik een maandsalaris spendeerde aan een trip van acht dagen, maar vreselijk onder de indruk raakte van de bijzondere cultuur, geschiedenis en natuur. Na enkele dagen terug in Kathmandu, vloog ik vijf dagen vóór de verschrikkelijke aardbeving naar Sri Lanka om mijn trip daar af te sluiten. Sri Lanka, het land waar mijn liefde voor het reizen vijf jaar geleden is ontstaan.

Wat is Sri Lanka een fijne afsluiter geweest, maar wat heb ik hier ook met vreemde gevoelens rond gelopen. Ineens krijg je het bericht van de aardbeving binnen, terwijl je vijf dagen daarvoor nog vrolijk rondliep in het inmiddels verwoeste Kathmandu en een week daarvoor nog op het inmiddels onder de lawines bedolven Mount Everest Basecamp stond. Je hebt geluk dat je niet in die ellende bent beland, maar blij kun je niet zijn, zeker niet nadat je zoveel kennissen en vrienden heb gemaakt in Kathmandu. Je probeert te genieten van je reis in Sri Lanka, maar je gedachten zitten toch constant ergens anders. Na vijf dagen haal je opgelucht adem dat je eindelijk bericht hebt van je kennissen en maak je er maar het beste van. En gelukkig ben ik daar wel goed in, ergens het beste van maken.

Nu is het, na 7,5 maand reizen, tijd om naar huis te gaan. Ik zit te wachten op mijn vlucht naar Dubai en vervolgens Amsterdam. Financieel ben ik er ernstig op achteruit gegaan, maar ik ben zo rijk geworden deze reis. Ervaring, herinneringen en lessen voor het leven. Ik kan het iedereen aanraden, ga maar lekker een tijdje in je eentje op pad. Ik heb teveel meegemaakt om hier op te schrijven en je hoeft me ook niet te vragen wat het mooiste of het leukste was, zulke vragen zijn niet te beantwoorden. Alles is zo divers en alles heeft z'n charmes. In een notendopje zijn dit wat statistieken van mijn reis:

- 228 dagen onderweg geweest

- 12 landen bezocht (Polen, Rusland, Mongolië, China, Hong Kong, Macau, Filipijnen, Thailand, Cambodja, Maleisië, Nepal en Sri Lanka... Tibet is helaas geen land)

- >220 uur in de trein gezeten (de tel kwijtgeraakt)

- 21 vluchten gemaakt

- 3x gejankt dat ik naar huis wilde

- 1001x de vraag gehad: "Only you? No compagnon?"

- 25 duiken gemaakt

- 6 zonnebrillen kapot gemaakt

- 1x beroofd

- 2x ontsnapt aan een verschrikkelijke natuurramp (een veilige plek kunnen vinden tijdens de sypertyfoon in de Filipijnen en 4 dagen voor de aardbeving in Nepal uit Kathmandu vertrokken)

- 500 muggenbulten opgelopen

- 1001x de liefste mensen ter wereld ontmoet

- 1x ziek geweest (ik mag God op mijn blote knieën danken)

- 3 huwelijksaanzoeken gehad

- Maximale hoogte: 5600m

- Maximale diepte: 34,1 m

Ik ga nu afscheid nemen van mijn reizende leventje, het leven waar ik zo gewend aan ben geraakt. Op een gegeven moment is het geen vakantie meer, het is gewoon de dagelijkse routine om je met je tas weer te verplaatsen. Er zijn vele dingen die ik zal missen, zoals de altijd vrolijke/spontane /geïnteresseerde/gastvrije locals, de schattige kinderen die altijd en overal naar je zwaaien, de zon, het heerlijk Aziatische eten voor €1, duiken, altijd doen waar je zin in hebt, zonder plan en zonder stress leven, rondtouren op een scootertje, absurd lekker fruit langs de kant van de weg kopen voor een prikkie, de bus overal waar je wilt laten stoppen, spotgoedkoop openbaar vervoer... Maar er is ook genoeg wat ik niet zal missen. Koude douches, harde bedden, wegen met gaten in de weg, 10 uur in de bus zitten, stinkende en snurkende medebackpackers op slaapzalen, roggelende en hoestende locals in je gezicht, mannetjes die op het busstation op je springen omdat ze gasten in hun hotel willen, Chinese toeristen, 100x van munteenheid wisselen en de koers van de euro in elk land dramatisch zien dalen, Aziatische mannen met griezelig lange nagels, gehoorbeschadiging oplopen door eeuwig getoeter op niks af, luchtvervuiling, mensen die plastic langs de kant van de weg verbranden, noodles als ontbijt eten, kleding met de hand wassen en eigenlijk nooit écht schone kleren hebben, mensen die twee seconden met je praten in de bus en je nummer of Facebook willen hebben, locals die je als een lopende pinautomaat zien... Backpacken gaat heus niet altijd over rozen, maar dat maakt het wel backpacken. En nu vind ik het even mooi geweest, maar er zal vast wel weer een dag komen dat ik verlang naar afzien in een hobbelende bus.

Ik wil jullie bedanken voor alle leuke reacties die ik altijd heb gehad op mijn weblog verslagen. Het is een leuke manier voor mezelf om mijn herinneringen op te schrijven en nog leuker als jullie er van mee genieten. Morgen kom ik aan in Nederland en begint het acclimatiseren naar het Westerse en werkende leventje weer. Eens kijken wat ik daar nog van bak...

Ik zie jullie in Nederland!