Een dagje pinnen in Madagaskar

Vrijdagochtend 06.00 uur, de wekker gaat. Een lange dag voor de boeg, ik ga namelijk pinnen. En dat kan een hele onderneming zijn in Madagaskar. Voor de dichtstbijzijnde pinautomaat moet ik een stad 54 km verderop zijn en dat is minimaal twee uur rijden met de taxi-brousse (openbaar vervoer, 15-persoonsbusjes). Minimaal twee uur, het kan dus ook 3, 4 of 5 uur zijn, of dat de bus helemaal niet rijdt. Je kunt maar beter op tijd vertrekken.

Het is mijn eerste reis naar Afrika en bij aankomst op het vliegveld wist ik al; dit ga ik leuk vinden. Het leven op straat is een chaos en qua organisatie totaal inefficiënt in onze ogen, maar het werkt perfect hier. Je kunt je de hele dag verbazen over alles om je heen en dat is precies waar ik van houd als ik op reis ben; leven in een andere wereld. Die andere wereld kun je het beste ervaren door lokale stijl te reizen, dus ga je met je benen in nek met 30 man in een 15persoons busje zitten om je van plek naar plek te begeven. Wat er dan vervolgens gebeurd is dat je op het busstation aankomt, waar je wordt vertelt dat de bus nu vertrekt. In praktijk vertrekt hij een uur later, als hij vol is. Je rijdt eerst drie rondjes door het dorp om te kijken of de bus niet nog iets voller kan en wanneer je eindelijk onderweg bent roept de man die zich in de rivier aan het wassen is dat hij ook mee wil. En als we dan toch op die man staan te wachten, kan de chauffeur ook nog wel even de rivier in duiken! Je moet je voorstellen dat je van Amsterdam naar Maastricht reist om maximaal €100 te kunnen pinnen en dat de trein niet vertrekt voor hij vol is en de machinist vervolgens even stopt om te gaan douchen. Ik kan er alleen maar om lachen..

Ik ben hier nu een week en ik heb nog nooit zoveel avonturen beleefd in zo'n korte tijd. Ik vond het in eerste instantie niet nodig om een blog te schrijven, het is 'slechts' een vakantie. Maar wat ik hier beleef is te bijzonder om niet op te schrijven, al is het alleen maar voor mezelf. Nadat ik de hoofdstad Antananarivo verliet ben ik geen één backpacker meer tegen gekomen (slechts twee Franse groepsreizen met wie ik geen woord kon wisselen). Dat zegt denk ik genoeg over Madagaskar, het is absoluut een unieke bestemming. Al begrijp ik overigens niet dat hier zo weinig toeristen komen, het is zo verschrikkelijk mooi. Ik heb het al zo vaak geroepen over zoveel plekken, maar Madagaskar kan nu al toegevoegd worden aan mijn rijtje mooiste plekken op aarde. En zelfs met nog dik drie weken voor de boeg kan ik me niet voorstellen dat het mooier gaat worden dan wat ik afgelopen week gezien heb; Parc National D'Andringitra.

Andringitra is een gigantisch natuurgebied met bergen, valleien, rijstvelden, rotsformaties, maanlandschap, watervallen, beekjes, riviertjes en een enorme diversiteit aan flora en fauna, met dieren en planten die alleen in Madagaskar te vinden zijn. Hier heb ik een trek van drie dagen gemaakt en Madagaskars hoogste berg, Pic Bobby, beklommen. Het park is alleen bereikbaar met een 4x4 jeep en hier begon ook direct het avontuur, over hobbelige modderpaden die zeker niet onder deden aan de oncomfortabele paden van Mongolië. Onderweg heeft de chauffeur meerdere malen gaten in bruggen moeten repareren met planken om te kunnen oversteken. Een jongen die langs de weg liep vroeg of hij alsjeblieft mee mocht rijden, hij moest nog 9 uur in de bloedhitte op zijn blote voeten naar een dorp lopen. Ik deed de deur open en heb oprecht nog nooit iemand zo blij gezien. Na een uur had hij eindelijk het lef verzameld om iets te zeggen.... "I am single". Op deze zelfde weg zijn we drie keer tegen een obstakel aangereden; de weg was door wegwerkers afgesloten met een berg takken. En die ene toerist die hier per dag langs komt (het park wordt bezocht door slechts 2000 mensen per jaar), mag dan uiteraard betalen om er langs te mogen. Dat was ik dus mooi niet van plan. Dan maar zelf aan het werk en die takken wegslepen, wat een uiterst vermakelijke oplossing bleek voor zowel mij als de wegwerkers. Iedereen blij.

Na drie uur avontuur in de 4x4 begon mijn trek. Bij de ingang van het park een gids en een porter geregeld en we konden op pad. De porter heeft drie dagen lang (77 km!) op zijn blote voeten gelopen en alles gedragen, inclusief een levende kip die tweede avond als avondmaal diende. In het park zijn we, op het eerste uur een groep vrolijke kinderen om ons heen na, geen mensen meer tegengekomen. Enkel prachtige felgroene kameleons elke paar meter, slangen, kikkers, de mooiste vogels, de raarste insecten en roepende lemurs (Madagaskar aapjes) in de verte. Na een lange eerste dag werd mijn tentje opgezet (room with a view!) en hebben we op een gestookt kampvuurtje gekookt. Daar ontstonden bijzondere gesprekken. De gids is in zijn hele leven in twee dorpen en één stad in Madagaskar geweest. Hij wist niet wat Malaria was en hij vertelde me trots dat Afrika 400km breed is, dat er olifanten en dinosaurussen leven. Het is zo'n vreemde gewaarwording als jouw wereld zo groot is en iemand anders wereld zo klein. Zijn verhaal raakte me, het zet je met beide benen op de grond. Ik vertelde dat het voor mij 10 uur vliegen naar Madagaskar is, zolang is hij onderweg als hij ter voet iets moet gaan kopen op de markt in het dorp.. Je voelt je haast schuldig dat je zo bevoorrecht bent als rijke toerist, maar het heeft ook zoveel moois. Ik leer van hem en hij leert van mij. Doordat ik er ben heeft hij werk en kan hij zijn vrouw en kinderen te eten geven.

's Nachts heb ik als een ware survivaller stenen staan zoeken in de bush bush omdat het zeil dat van mijn tentje was gewaaid vast te zetten om vervolgens om 5uur op te staan om Madagaskars hoogste berg (2658m) te beklimmen. Ik waande me in The Lion King, op hoge rotsen en kilometers ver niets anders dan schitterende valleien zien. De gids moest me haast mee naar beneden sleuren, ik vond het te mooi om weg te gaan. Het was me de blaren en de spierpijn meer dan waard, dit ga ik nooit meer vergeten.  

Bij terugkomst in het dorp viel ik weer in het volgende avontuur, een avondje rum drinken met lokals leverde me een uitnodiging om te spreken op de lokale radio op. Ze vonden het toch wel zo raar dat ik hier zonder 'husband' aan het reizen was, dat had nadere toelichting nodig. Ik mocht meteen meedoen met alle lokale rituelen; de rum offeren aan de spirits van Madagaskar. Niet dat het op m'n bucketlist stond, toch leuk om mee te maken! Inmiddels ben ik onderweg naar het Zuiden van Madagaskar waar ik had gehoopt vandaag een national park in de woestijn te bezoeken, al liep de taxi-brousse vertraging op (wonderbaarlijk!). Reizen in Madagaskar vergt flexibiliteit. Je verlegt je grenzen snel, eerst baal je dat je een dag kwijt bent en het park niet kunt bezoeken, later kun je niet blijer zijn dat je überhaupt op de plaats van bestemming aankomt en heb je gewoon een mooie dag gehad. Morgen weer een dag... Mora mora! (rustig,  rustig)