Liften met een spinnenbeet en een kip op je schoot

Gevaarlijke insecten tegen het lijf lopen, het hoort bij het reizen naar een tropische bestemming. Ik heb genoeg fascinerende insecten gezien in mijn leven, die me altijd heel aardig met rust lieten. Helaas moest ik er deze reis aan geloven; ik ben gebeten door een giftige spin. Een paar weken geleden stond ik op met een enkel drie keer zo dik, paars, rood blauw en gloeiend heet. Dit leek me niet helemaal goed, en zo voelde het al zeker niet. Ik had geen beet gevoeld in mijn slaap, maar een dokter die mijn enkel zag wist me te vertellen dat dit zeker een spinnenbeet was. En zo zat ik, amper drie dagen in Madagaskar, alweer aan de antibiotica. Risico van het vak, zullen we maar zeggen. Deze spin zorgde voor een lokale ontsteking zonder gevolgen of ziekte, dus op een paar dagen een zere enkel na is het niets anders dan een spannend verhaal. Maar toen ik vorige week kampeerde in de woestijn in National Park Isalo en met mijn zaklamp de tent uitstapte en op een voet na bijna op een schorpioen stapte, was dat wel even andere koek.. Gelukkig heeft dit zondagskind altijd geluk.

In mijn vorige verhaaltje schreef ik al over het openbaar vervoer in Madagaskar, ik raak er niet over uit verwonderd. Ik vind het zo'n mooie beleving. Inmiddels heb ik al een baby cadeau gekregen met de vraag of ik die alsjeblieft mee naar Nederland wil nemen, een kip op m'n schoot gehad en het hoogtepunt twee levende kalfjes op het dak van de bus gebonden. Wij denken in Nederland dat een auto vol zit als er drie mensen op de achterbank zitten, maar daar vergissen we ons in. Je kunt werkelijk alles meenemen in en op een auto of bus. Wij doen boodschappen met de auto, maar hier hebben mensen geen auto, dus gaan alle boodschappen van de markt mee in de taxi-brousse. Wij kopen ons vlees verpakt het het koelvak van de supermarkt, maar hier koop je levende dieren om ze vervolgens zelf te slachten. En zo zit je in een taxi met koeien op het dak en kippen op je schoot. Als je geen geld hebt voor de taxi-brousse, dan neem je een pousse-pousse. Dit is geen paard en wagen, maar man en wagen. Een man op blote voeten die een wagen trekt. Het klinkt heel zielig en zo ziet het er ook uit, maar deze mensen hebben het geld het hardst nodig en zijn ze maar al te blij als een 'vazah' (blank persoon) met de pousse-pousse mee wil.

Dat ze buiten Europa veel minder waarde hechten aan de klok dat wist ik al langer dan vandaag en dat ervaar ik ook in Madagaskar praktisch dagelijks. Afgelopen week was ik op een prachtig afgelegen strand aan de zuidwest kust, waar ik heb gedoken in the great reef, het op vijf na grootste koraalrif ter wereld. Toen ik dit gebied wilde verlaten, had ik via het hotel afgesproken dat ik om 13.30 uur opgehaald zou worden zodat ik vanaf het stadje weer een taxi-brousse kon nemen. Om 15.00 was hij er nog niet, maar dat is voor Afrikaanse begrippen absoluut nog niet te laat. Na twee en een halfuur vroeg ik het personeel toch maar even te bellen en bleek de chauffeur me te zijn vergeten. "Willen jullie me helpen om naar Tulear te gaan?" vroeg ik. "Ga maar gewoon lopen en dan komt het wel goed", was het antwoord. Prima, als mensen hier 10 uur per dag in de bloedhitte op blote voeten kunnen lopen, kan ik ook wel een stukje lopen met m'n backpack. In Madagaskar voel ik me heel veilig als vrouw alleen, ook al vindt iedereen me raar zonder husband. Om die reden durfde ik wel buiten m'n comfortzone te gaan door eens te gaan liften, iets wat ik normaal gesproken zeker niet doe als vrouw alleen. Ik zag deze dag even geen andere oplossing en eerlijk gezegd is liften ook wel iets wat op het lijstje van een backpacker thuis hoort. En natuurlijk vinden mensen het maar al te leuk met een 'vazah' in de auto, dus toen er na een uur lopen de eerste auto langskwam, was een lift naar Tulear zo geregeld.

Ik verbleef zo gezegd aan de zuidwest kust, vanwaar ik naar de westkust wilden reizen. Dat klinkt simpel, op de kaart is het maar een klein stukje. Pech voor mij, laat er nou net geen weg en taxi-brousse zijn op dit stuk. Ik mocht 1200km om gaan reizen via centraal Madagaskar. Drie volle dagen rijden. Wat wel een gelukje was, is dat bijna alle toeristen in Madagaskar georganiseerd reizen met een gehuurde auto, en vanaf het zuiden met een binnenlandse vlucht terug vliegen. Zo kon ik voor een prikkie in een gehuurde auto terug rijden. Toch net iets meer comfort dan drie dagen lang met dertig mensen en kippen op je schoot. Onderweg hebben we minstens tien keer moeten stoppen voor een groep dansende kinderen op straat. Deze kinderen blokkeren dan de weg zodat de auto moet stoppen, en vragen dan geld. Hoe leuk die kinderen er ook uit zien, het is natuurlijk heel sneu. Het zijn vooral de kinderen die dit doen, ze vragen alles van je. Als je geen snoep hebt, vragen ze je t-shirt, zonnebril of je hele tas. Ik geef ze ballonnen, het beste wat je maar kunt meenemen in je backpack als je het mij vraagt. Daarentegen is er nog geen volwassene, hoeveel zwervers ik ook gezien heb, die bij me heeft gebedeld. Ze lachen vriendelijk en zeggen gedag, maar vragen niets. Madagaskar is echt een heel erg arm land, wat rare situaties oplevert, voor eem groot deel door gebrek aan educatie (denk ik). Er zijn bijvoorbeeld wegen die er deels goed uitzien, bestraat. Soms mist er zomaar een deel van de weg, omdat mensen dan de stenen uit de weg halen om zelf mee te bouwen. Er zijn plaatsen waar het stikt van de ziekten, omdat er geen sanitaire voorzieningen zijn en mensen hun behoeften overal in het openbaar doen. Ze weten geen alternatief. Wat een indrukwekkend land, in alle opzichten. Ik ga hier de laatste tien dagen nog even heel erg genieten van de schoonheid, lieve mensen, bijzondere avonturen en weer heel wat lessen mee naar huis nemen..