Just smile every day, ondanks een supertyfoon

"Geëvacueerd worden voor een tyfoon. Het stond niet bepaald op mijn to-do-list. Het was ook niet waar ik over hoopte te gaan schrijven in mijn verslag over dit prachtige land. Toch wacht ik nu op de tweede tyfoon binnen 10 dagen in de Filipijnen. Vorig weekend hebben we een 'babytyfoon' over gehad in het paradijs, de Bacuit Archipelago van El Nido (Voor de mensen die nieuwsgierig zijn, google gerust, niet om jullie jaloers te maken hoor). Een babytyfoon waar de locals niet van op keken, er razen tientallen tyfoons per jaar over de Filipijnen. Dit was er een van de laagste categorie, 'slechts een paar hutjes verwoest en een paar bomen over de weg'. De troep aanvegen en het leven gaat weer verder. Ik was echter al vrij onder de indruk met een oorverdovend lawaai op mijn bamboohutje aan het strand en mijn bed die op het hoogtepunt begon te trillen. Je wilt je niet voorstellen hoe de allesverwoestende tyfoon Haiyan van vorig jaar november geweest. Nu ben ik zojuist geëvacueerd vanaf Malapascua eiland, en schrijf ik dit verslag in de bus......"

......Hier stopte mijn verslag waar ik aan begonnen was vorige week. Inmiddels is het ruim een week na tyfoon Hagupit, die ook in Nederland volop in het nieuws was, wat ik kon opmaken uit de vele bezorgde berichtjes die ik heb ontvangen. Gelukkig is het 'relatief' meegevallen.

Dan denk je dus dat een babytyfoon indrukwekkend is. Tot je de schade van een supertyfoon ziet. Ik zat zelf vlak voor de tyfoon op Malapascua eiland, een mini eiland dat vorig jaar voor 85% compleet verwoest is. Het eiland had ooit kennelijk heuvels vol met palmbomen, en dat was er gewoon niet meer. Zo'n beetje alle boten op het eiland zijn verloren gegaan, in de zee zie je nog tientallen masten uitsteken van gezonken boten die met al het geweld de zee in zijn gesleurd. De mensen hebben maanden zonder stroom gezeten, het hele stroomnetwerk verwoest. En dan zit je vast, zonder bootje, overal puin en overstromingen, tunnels moeten graven om je ingestorte huis uit te komen. Om weer een nieuw leven op te bouwen, om rijst te kunnen kopen om je kinderen te eten te kunnen geven, zoek je zee-egels in de zee om te kunnen verkopen. Als je dit hoort van zo'n getekend gezicht, geloof me, dat raakt je. En wat doe je dan als toerist? Tja, dan koop je een schattig zelfgemaakt armbandje van een 6-jarig meisje op het strand die zo graag naar school wilt en die daar wat geld voor nodig heeft. Wat kan je anders doen?

De bevolking hier heeft zo hard gewerkt aan de wederopbouw. Er ligt nog veel puin, maar er staan ook stevige nieuwe huizen en nieuwe hotels. Ze zijn daarin voor een groot deel afhankelijk van toeristen, en de toeristen komen teurg. Ik vond dat ondanks de ellende ook heel mooi om te zien. Het geld dat je uitgeeft gaat rechtstreeks naar wederopbouw, dat voelt goed. Helaas was 'mijn investering' in dit eiland van korte duur, de nieuwe tyfoon gooide roet in het eten. Ik stond 's ochtends op en ik zag mensen af en aan lopen met koffers en spullen over het strand. Er zou een nieuwe tyfoon komen, misschien zou het beter zijn om te gaan, werd er gezegd. Ik dacht, "ik kijk het wel even aan". Maar nog geen twee uur later was er geen 'even aankijken' meer. Alle toeristen werden per direct geëvacueerd van het eiland. Met veel te veel mensen in veel te kleine bootjes, ik moet zeggen dat ik het op dat moment een vrij komische bedoening vond. Ik had totaal geen idee van de ernst van de situatie. Niet veel later, toen ik weer aan het 'vaste land' stond op het eiland Cebu, werd duidelijk wat er richting de Filipijnen kwam. Een supertyfoon die hier heel veel spanning met zich meebracht. Hoe zou deze tyfoon (Hagupit) de Filipijnen treffen? Op een gegeven moment was de tyfoon met windstoten van 450 km/u onderweg, te absurd voor woorden als je hoort dat de tyfoon Haiyan van vorig jaar al 350 km/u was. Iedereen was bang voor een herhaling, met het trauma van nog geen 13 maanden geleden nog zo vers in het geheugen. Godzijdank nam de kracht van Hagupit af en heeft het niet veel levens geëist, maar veel gebieden hebben wederom een enorme klap gehad door overstromingen. Ik denk dat de enorme opwinding heel goed is geweest. De mensen hebben veel geleerd van vorig jaar. De grootste evacuatie uit de geschiedenis heeft plaatsgevonden, wat hopelijk heel veel levens heeft kunnen redden. Boten werden vastgebonden aan land, zodat ze niet weer verloren zouden gaan. Er was nu geen 'Het zal wel goed komen' - houding, wat vorig jaar wel zo was, als ik de verhalen van de locals hoor.

En toch, ondanks de ramp van vorig jaar en ondanks deze stress, altijd blijven lachen. Filipinos lachen altijd. "Just smile every day, that's how we survive"

Precies om die reden houd ik zo van de Filipijnen en de Filipino's. De mensen zijn zo vrolijk, zo beleefd en zo vriendelijk. Je voelt je hier welkom. Ze vinden het leuk dat er toeristen komen, ze zien je niet als een lopende pinautomaat. De mensen vragen je naam en onthouden je naam. "Hello Mieke!!!", "Thank you Mem" ('Madam'). Bijna iedereen spreekt Engels, al van kleins af aan. Ik ben verbaasd over hoe goed dit land ontwikkeld is. Er is natuurlijk wel armoede, en ik heb ook lang niet alles gezien, maar ik denk dat wij Nederlanders misschien wel een vertekend beeld hebben van de Filipijnen. En daarnaast is het land zo ongekend mooi. Werkelijk alles wat je om je heen ziet is groen. De natuur is beeldschoon met bergen, volkanen, rijstterrassen, de mooiste stranden en de meest heldere zee die je ooit hebt gezien. Wat een wonder dat dit land nog niet is ontdekt door het massatoerisme. Niemand gaat mij wijsmaken dat de eilanden van Thailand mooier zijn. Maar het is wel prima zo, laat dit land maar zo puur blijven als dat het nu is!

Omdat ik zo lyrisch ben over dit land, omdat ik nog lang niet ben uitgekeken, omdat het zo gigantisch groot is en omdat het veel tijd kost om hier rond te reizen, wil ik hier nog een tijdje blijven. Mijn Filipijnen reis zal volgende week even worden onderbroken door een Thailand reis (wat een straf!), waar mijn lieve vriendin Sanne me komt opzoeken met kerst en nieuwjaar. Maar zodra ik Sanne weer op het vliegtuig zet terug naar Nederland, stap ik ook weer op het vliegtuig terug naar de Filipijnen.

Vanuit hier alvast fijne feestdagen gewenst en tot het volgende verslag!

Liefs Mieke


P.S. Ik heb nu ook foto's toegevoegd bij al mijn reisverslagen!