Tropische stranden verruilen voor de Himalaya

Maleisië is geen land waarvan ik verwacht had dat ik er naartoe zou gaan op deze reis, het stond nooit op de planning. Maar net als toen ik zonder verwachtingen spontaan de Filipijnen binnen kwam en louter positief weer vertrok, ben ik nu ook weer aangenaam verrast.

Als ik bedenk waarom mijn ervaringen in bepaalde landen wel of niet geslaagd zijn, is de belangrijkste reden toch wel de lokale bevolking. In Mongolië heb ik de meest warme gastvrijheid leren kennen, waarbij je 's avonds laat op iemands deur klopt en een familie altijd plaats voor je maakt, hoe vol de kleine tent ook is. In de Filipijnen heb ik de vrolijkste, spontaanste en liefste mensen ontmoet, die me uitnodigden voor eten omdat ze zo graag voor gasten zorgen. In China ben ik met mijn vragen nauwelijks geholpen en is het me amper gelukt een sociaal praatje te maken met een local. Of dat nou door de taalbarrière, verlegenheid of onbeschoftheid komt, dat maakt niet uit, maar het drukt wel een bepaalde stempel op mijn ervaring in een land. In Cambodja ben ik door ongelukkige omstandigheden de verkeerde mensen tegen het lijf gelopen, waardoor ik gillend het land uit rende na nog geen twee weken. En nu ben ik weer helemaal happy, omdat de Maleisische vrouw achter de kassa in het tankstation vraagt: "Goodmorning Lady, how are you today?"

Na mijn bezoek aan Cambodja kwam ik in het luxe dilemma: "Waar zal ik nu toch weer eens heen gaan?" Ik had 'teveel' reistijd. Het enige wat ik voorafgaand aan deze reis wist, was dat ik héél graag Mongolië en Nepal/Tibet wilde bezoeken. Vanwege de koude winters in deze landen zou dat Mongolië vóór de winter en Nepal ná de winter worden. De beste reistijd voor Nepal/Tibet is eind maart en april, en zo ontstond er nu een gat om op te vullen. Een tijd lang bestond het idee om naar Bangladesh te gaan, waar ik was uitgenodigd door een dorpsgenoot die daar werkt op de Nederlandse ambassade. Helaas laat de politieke situatie vrij reizen in Bangladesh op dit moment niet helemaal toe, dus deze optie werd geschrapt. Ondertussen ging ik me oriënteren op tickets naar Nepal en al snel bleek dat de goedkoopste vluchten vanuit Kuala Lumpur in Maleisië vertrekken. Dus heb ik mijn bestemming hierdoor laten bepalen en ben ik verrassend in Maleisië beland. Om in Maleisië te komen ben ik met de bus van Cambodja naar Thailand gegaan, om vanaf Bangkok (uiteraard met een paar dagen stop in deze fantastische stad) naar het zuiden af te dalen waar ik de grens met Maleisië over kon steken. Dit werd een leuke trip, omdat ik onderweg het eiland Koh Tao passeerde. Mijn reismaatje Mahdi, waar ik in de Filipijnen mee heb gereisd en die me enthousiast heeft gemaakt voor duiken, woont inmiddels op Koh Tao en wordt hier duikinstructeur. Een leuke mogelijkheid voor een reünie en een goed excuus voor een paar duiken dus!

Op het paradijselijke Koh Tao werd ik meteen opgenomen in "The Mojo Family". Binnen no-time waren de eigenaar, het personeel en de gasten van het kleinschalige duikcentrum "Mojo Divers" mijn nieuwe tijdelijke beste vrienden. Op het nummer één duikeiland ter wereld was, 60% van alle gecertificeerde duikers ter wereld is op Koh Tao opgeleid, is mijn liefde voor duiken er niet minder op geworden. Ik besloot een vervolg duikcursus te doen (mede mogelijk gemaakt door de belastingteruggave), waardoor ik nu tot 30meter mag duiken en avontuurlijke duiken kan maken. Grenzen zijn wederom verlegd, want voor de cursus zou er een nachtduik gemaakt gaan worden. In het donker met een boot de open zee op, in het pikdonker met je zaklamp het water in springen en tot 27meter duiken. Hoe kan ik snorkelen bij daglicht in kristalhelder water een paar maanden terug nog eng hebben gevonden? Dít is pas eng.

Koh Tao werd veel te leuk. Iedere dag duiken, scootertje rijden over het prachtige eiland en voor het eerst sinds zes maanden echt bruin brood en echte kaas eten (zo toeristisch is het wel, we hebben het nog steeds over Thailand natuurlijk, aangepast aan de wensen van de toerist). Uiteindelijk ben ik daar voor ik er erg in had 10 dagen blijven hangen. Dit ging allemaal van mijn tijd in Maleisië af, want ik had inmiddels mijn vlucht naar Nepal geboekt voor 16 maart vanuit de Maleisische hoofdstad. Op dat moment maakte me dat niet zoveel uit, ik had immers een geweldige tijd op Koh Tao en ik dacht niet zo gek veel interesse te hebben om Maleisië te bezoeken. Tot ik in Maleisië aankwam en aangenaam verrast werd door dit vriendelijke land. Ik ben hier slechts een week, maar mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik weet zeker dat ik me hier langer had kunnen vermaken. Ik kreeg weer even het Filipijnse gevoel boven. De looks, de taal, de beeldschone kinderen en de vrolijke, spontane mensen die je begroeten. Ik verbleef op Langkawi, wederom een paradijselijk eiland (sorry mensen) onder de Thaise grens. Ik heb me de hele week verbaasd over het feit dat de Thaise eilanden uitpuilen met toeristen en dat Langkawi, zo dichtbij en minstens net zo mooi, zo leeg en rustig is. Maar wat was die rust fijn en wat maakt het een verschil. De mensen zijn de toeristen nog niet zat, ze vinden het leuk dat je er bent en je voelt je welkom. Een hele leuke bijkomstigheid deze week was dat Paul en Lindy, mijn Nederlandse reismaatjes uit Mongolië, ook in Maleisië waren. In China hebben we al eens afgesproken en daarna zijn we elkaar op een haar na in de Filipijnen en Bangkok misgelopen. Nu we zo dichtbij elkaar waren moest het er toch echt van komen, en zo ontstond de tweede Mongolië reünie op Langkawi. Schuilend voor de hitte onder de parasol en een biertje drinken in 35 graden is weer even iets anders dan trekken door de sneeuw en slapen in gertenten bij een temperatuur van -15.

Ik ben nu zes maanden onderweg, maar ik kan me nog goed dat opgewonden gevoel herinneren toen ik aan mijn trip in Mongolië begon. Mijn mysterieuze droombestemming, waar ik al zo lang zo graag heen wilde. Daarna ben ik in een heerlijke reisflow beland waar de dingen kwamen zoals ze kwamen en dit heeft me een hoop mooie plekjes en herinneringen opgeleverd. Dat echte gevoel van extreem naar iets uit kijken zat daar echter niet zo bij, omdat je vaak niet verder dan twee dagen vooruit denkt en niet weet waar je naar uit moet kijken. Maar nu is het weer zover. Morgen vlieg ik naar Nepal, mijn andere droombestemming. In mijn andere bestemmingen heb ik zonder een Lonely Planet gereisd (voor de lezers die onbekend zijn met reizen: dat is een wereldwijde reisgids), maar voor Nepal heb ik de Lonely Planet al van voor tot achter uit. Ik kan niet wachten!