Bericht 9: De laatste dagen zijn aangebroken

Buna,

De laatste dagen voor mij hier in Roemenie zijn alweer aangebroken, wat gaat de tijd hier toch verschrikkelijk hard. Mijn dagen lijken hier wel minstens 3x zo snel te gaan in vergelijking met de dagen in Nederland. Het is leuk om mijn familie straks weer te zien, maar ik ben bang dat ik me na een tijdje weer nutteloos ga voelen. Dat gevoel had ik vorig jaar ook na terugkomst. Het is gewoon... ik voel me hier zo nuttig! Ik kan hier zo goed werk doen, zoveel betekenen voor de mensen en de kinderen hier. Natuurlijk kan ik dat in Nederland ook, maar daar zijn genoeg mensen die goed werk doen. Hier hebben ze mij 10x harder nodig dan thuis..

Maar goed, ondanks dat het afscheid er bijna aankomt en ik daar erg tegen op zie, heb ik wederom een fantastische tijd gehad in 'mijn Roemenie'. Het voelt gewoon een beetje eigen. Ik merk ook aan mezelf dat ik niet meer opkijk bij de vreemde dingen die om me heen gebeuren, het is 'normaal' geworden. En ook al zal ik hier voor mijn school voorlopig niet meer voor een langere periode komen, ik weet toch dat ik hier nog terug kom. Dat zei ik vorig jaar ook en ik had het geluk dat ik na 8 maanden meteen de kans kreeg om terug te gaan via school. Nu zeg ik het weer, en ik weet dat ik het doe. Over een jaartje of 2/3, misschien maar voor 2 weekjes, gewoon om te kijken hoe het dan gaat. Of alles verbeterd is, etc. En wie weet ooit nog een stage voor mijn volgende studie.

Afgelopen week was opzich relaxed. De hectiek van de vrachtwagen en het sponsorgeld is achter de rug. Ik had nu de tijd om de dingen te doen die ik nog wilde doen, maar die niet dringend waren. Zo ben ik maandag een dagje mee geweest met Garm, Marieke en Marrijn. Zij lopen op maandag, vrijdag en soms zaterdag stage bij Psychiatrisch ziekenhuis Obregia. Van 11.00-13.00 uur op de mannen afdeling en van 14.00-16.00 op de vrouwenafdeling. Ik had nog een beetje een beeld in m'n hoofd van vorig jaar, toen ik ook al eens met de toenmalige stagiaires mee was naar Obregia, ook op de mannenafdeling. We hebben 's morgens sportactiviteiten met hen gedaan; gevoetbalt, getennist, tafeltennis en basketbal gespeelt. De mannen, die op een eerste indruk heel erg in zichzelf gekeerd zijn, kwamen helemaal tot leven, erg leuk om te zien. Na een uurtje pauze gingen we om 14.00 uur naar de vrouwenafdeling, maar omdat dit een gesloten afdeling is konden we hier niet zonder begeleiding op. En laat de begeleiding nou net een weekje naar Hong Kong zijn zonder het te laten weten! Stonden wij daar dus voor niets. Gelukkig had ik de dag dat we met de hele groep kennis hadden gemaakt al een beetje een beeld kunnen krijgen, maar door het enthousiasme van de anderen vond ik het toch jammer dat ik niet een middag mee kon draaien.

Dinsdag ben ik een dagje mee geweest naar de basisschool/het straatkinderenproject. Hier lopen Marleen, Nathalie en Ellen hun stage van maandag t/m donderdag. Iedere week plannen zij activiteiten die ze dan de hele week door in verschillende klassen uitvoeren. De school heeft namelijk maar liefst 550 leerlingen, genoeg klassen om af te wisselen dus. Deze week stond de stoelendans op het programma. Het leek wel of de kinderen hier nog nooit van spelregels gehoord hebben dus dat bracht nog behoorlijk wat drama met zich mee. Met als gevolg dat de kinderen elkaar van de stoelen duwden en in huilen uitbarsten. Maar toen alles eenmaal duidelijk was ging het erg leuk. In totaal zijn we langs 3 verschillende klassen geweest. Vanaf 13.00 uur gingen we naar het straatkinderenproject wat achter de basisschool ligt, en die ook bezocht wordt door kinderen van de basisschool. Bij het woord straatkinderenproject denk je al snel aan verwaarloosde kinderen van de straat, maar dat is in dit geval niet zo. Dit zijn opzich nette kinderen van de basisschool die hier hun huiswerk maken en te eten krijgen, en daarna weer naar huis gaan. Op dit project is ook niet erg veel te doen, omdat de kinderen hun eigen gang gaan. Deze middag hebben we stoelen geschilderd, om de boel eens wat op te fleuren. Ondanks dat het straatkinderenproject een beetje tegenviel, toch een geslaagde dag!

Ik heb alweer een behoorlijk stuk getypt, dus ik ga maar proberen af te ronden. Het moet natuurlijk wel boeiend blijven om te blijven lezen! Morgenmiddag om 15.00 uur landt Luuk hier in Roemenie, en zaterdagavond 19.30 uur vliegen we samen weer naar huis via Keulen. Morgen me laatste echte goede dag bij me lieve kindjes, vrijdag afscheid nemen. Het is maar goed dat Luuk er is, dan kan hij me troosten, want dat gaat hoe dan ook een zeer emotionele dag worden!! Dit zal waarschijnlijk mijn laatste stukje vanaf Roemeense bodem zijn (helaas), dus hoe de laatste dagen mij vergaan zijn kan ik pas volgende week gaan typen.

Iedereen bedankt voor alle lieve reacties deze maand!

Liefs Mieke