Bericht 10: Terug in Nederland
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Mieke
02 Maart 2009 | Nederland, Onderdijk
Hoi lieve mensen,
Zat ik 2 dagen terug op deze tijd nog in Roemenië, schrijf ik nu zomaar dit bericht thuis achter de laptop in Onderdijk. Wat een vreemd idee; 'thuis'. Want Roemenië voelt ook zo erg als mijn thuis! Ik maak er maar van dat ik 2 'thuizen' heb.
Ik weet eerlijk gezegd nog niet echt of ik blij ben om terug in Nederland te zijn. Het is heerlijk om weer bij mijn vriendje te zijn en mijn familie weer te zien, maar ik voel ook zo'n enorme drang om naar die lieve kindjes terug te gaan. Ik werd vanochtend wakker om 7 uur, zo laat ging ik in Roemenië ook altijd mijn bed uit om naar mijn werk te gaan. Het schoot me vanochtend meteen te binnen; "Ik moet uit bed, want ik moet naar mijn kindjes!". Maar helaas, ik werd weer even met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik nu zo verschrikkelijk ver bij iedereen daar vandaan ben. Gelukkig zijn de kinderen wel in goede handen bij de anderen van de groep en dat geeft een goed gevoel, al had ik het liefste zelf nog iedere dag mee gegaan.
De laatste dagen in Roemenië waren ondanks het afscheid erg mooi. Het afscheid viel me ook minder zwaar dan ik had verwacht, al was het besef er misschien ook niet helemaal. Donderdagmiddag heb ik Luuk opgehaald van het vliegveld, meteen de spullen naar Geron Foundation gebracht en samen het centrum in gegaan. Vrijdagochtend ben ik samen met Luuk naar het kindertehuis gegaan en heb ik alles aan hem laten zien. Hij werd overladen door alle enthousiaste kinderen die op hem afvlogen, maar was ook erg onder de indruk over de omstandigheden in het huis. Uiteindelijk was dan toch het afscheid daar en heb ik alle kinderen gedag gezegd en geknuffelt. Het ging me beter af als vorig jaar, misschien omdat ik weet dat de kinderen nu voorlopig nog in goede handen zijn, of misschien omdat ik weet dat ik hier toch wel weer terug kom. Want dat is zeker; dit was zeker niet mijn laatste keer in Roemenië. Iets in mij zegt dat ik terug moet, al iets het misschien niet perse voor langere tijd. Gewoon voor een paar dagen, om maar weer eventjes bij die kinderen te kunnen zijn als ik ze té erg mis.
Vrijdagavond zijn we met z'n allen uit eten geweest en heb ik nog een mooi afscheidscadeau van de groep gekregen. 's Avonds zijn we wezen stappen. Zaterdagochtend zijn we langs de zigeunerfamilie geweest waar ik vorig jaar ook contact mee had. We hebben ze veel kleding, baby spullen en eten gebracht waar ze wederom heel blij mee waren. Wat voelt het toch goed om arme mensen blij te maken. Zaterdagmiddag de koffers gepakt en toen was het moment daar om ook afscheid te nemen van de groep. Ook dat viel me minder zwaar dan ik had verwacht van mezelf. We zijn toch in een korte tijd een hechte groep geworden. Ik vind het een ontzettend vreemd idee dat hun leven daar verder gaat en de mijne hier. Ik heb me nooit als hun begeleider gevoeld, maar gewoon als een medestagiair. Ze zullen het ook zeker redden zonder mij. Ik wil ook hen allemaal bedanken voor de gezelligheid met elkaar en de steun voor elkaar.
Het wordt nu dan toch een beetje tijd om mijn weblog af te ronden, al hoeft het misschien niet voorgoed. Volgend jaar wil ik graag psychologie gaan studeren en het is nog een verassing wat die studie me allemaal weer brengt. Het is in ieder geval de bedoeling dat ik veel stage ga lopen en de wetenschap dat ik in het kindertehuis in Roemenië welkom ben is wel erg verleidelijk...
Voor de laatste keer; iedereen bedankt voor de lieve reacties, de donaties en giften. Onder andere dankzij jullie heb ik veel goede dingen kunnen doen in het kindertehuis en weer veel mensen blij kunnen maken. Het is maar een héél klein stapje, maar het is toch maar weer dat ene stapje naar een betere wereld.
Liefs Mieke
Zat ik 2 dagen terug op deze tijd nog in Roemenië, schrijf ik nu zomaar dit bericht thuis achter de laptop in Onderdijk. Wat een vreemd idee; 'thuis'. Want Roemenië voelt ook zo erg als mijn thuis! Ik maak er maar van dat ik 2 'thuizen' heb.
Ik weet eerlijk gezegd nog niet echt of ik blij ben om terug in Nederland te zijn. Het is heerlijk om weer bij mijn vriendje te zijn en mijn familie weer te zien, maar ik voel ook zo'n enorme drang om naar die lieve kindjes terug te gaan. Ik werd vanochtend wakker om 7 uur, zo laat ging ik in Roemenië ook altijd mijn bed uit om naar mijn werk te gaan. Het schoot me vanochtend meteen te binnen; "Ik moet uit bed, want ik moet naar mijn kindjes!". Maar helaas, ik werd weer even met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik nu zo verschrikkelijk ver bij iedereen daar vandaan ben. Gelukkig zijn de kinderen wel in goede handen bij de anderen van de groep en dat geeft een goed gevoel, al had ik het liefste zelf nog iedere dag mee gegaan.
De laatste dagen in Roemenië waren ondanks het afscheid erg mooi. Het afscheid viel me ook minder zwaar dan ik had verwacht, al was het besef er misschien ook niet helemaal. Donderdagmiddag heb ik Luuk opgehaald van het vliegveld, meteen de spullen naar Geron Foundation gebracht en samen het centrum in gegaan. Vrijdagochtend ben ik samen met Luuk naar het kindertehuis gegaan en heb ik alles aan hem laten zien. Hij werd overladen door alle enthousiaste kinderen die op hem afvlogen, maar was ook erg onder de indruk over de omstandigheden in het huis. Uiteindelijk was dan toch het afscheid daar en heb ik alle kinderen gedag gezegd en geknuffelt. Het ging me beter af als vorig jaar, misschien omdat ik weet dat de kinderen nu voorlopig nog in goede handen zijn, of misschien omdat ik weet dat ik hier toch wel weer terug kom. Want dat is zeker; dit was zeker niet mijn laatste keer in Roemenië. Iets in mij zegt dat ik terug moet, al iets het misschien niet perse voor langere tijd. Gewoon voor een paar dagen, om maar weer eventjes bij die kinderen te kunnen zijn als ik ze té erg mis.
Vrijdagavond zijn we met z'n allen uit eten geweest en heb ik nog een mooi afscheidscadeau van de groep gekregen. 's Avonds zijn we wezen stappen. Zaterdagochtend zijn we langs de zigeunerfamilie geweest waar ik vorig jaar ook contact mee had. We hebben ze veel kleding, baby spullen en eten gebracht waar ze wederom heel blij mee waren. Wat voelt het toch goed om arme mensen blij te maken. Zaterdagmiddag de koffers gepakt en toen was het moment daar om ook afscheid te nemen van de groep. Ook dat viel me minder zwaar dan ik had verwacht van mezelf. We zijn toch in een korte tijd een hechte groep geworden. Ik vind het een ontzettend vreemd idee dat hun leven daar verder gaat en de mijne hier. Ik heb me nooit als hun begeleider gevoeld, maar gewoon als een medestagiair. Ze zullen het ook zeker redden zonder mij. Ik wil ook hen allemaal bedanken voor de gezelligheid met elkaar en de steun voor elkaar.
Het wordt nu dan toch een beetje tijd om mijn weblog af te ronden, al hoeft het misschien niet voorgoed. Volgend jaar wil ik graag psychologie gaan studeren en het is nog een verassing wat die studie me allemaal weer brengt. Het is in ieder geval de bedoeling dat ik veel stage ga lopen en de wetenschap dat ik in het kindertehuis in Roemenië welkom ben is wel erg verleidelijk...
Voor de laatste keer; iedereen bedankt voor de lieve reacties, de donaties en giften. Onder andere dankzij jullie heb ik veel goede dingen kunnen doen in het kindertehuis en weer veel mensen blij kunnen maken. Het is maar een héél klein stapje, maar het is toch maar weer dat ene stapje naar een betere wereld.
Liefs Mieke
-
02 Maart 2009 - 13:56
Marleen:
hey lieverd hier in roemenie is het nog even goed het is wel wennen zonder je want ja bij ons voelde het ook of je gewoon bij de groep hoorde en niet onze begeleider was. we zullen met z'n alle goed op je kleintjes letten en leuke dingen met ze gaan doen. ik begrijp ook dat het wel weer wennen was in nederland met het opstaan en dan niet naar je kindjes toe gaan maar naar school.
het afscheid is waarschijnlijk wat meer meegevallen omdat je weet dat je er snel weer terug komt en omdat luuk er ook bij was.
groetjes vanuit roemenie en we houden je op de hoogte -
02 Maart 2009 - 16:30
Ellen&Nathalie:
Lieve Miekje!
Wij missen jou hier ook hoor!! Het is toch wel wennen zo zonder jou, want je hoorde gewoon bij de groep! En tuurlijk zijn de kindjes in goeie handen bij ons, dat gaat helemaal goed komen..
Nou we spreken elkaar snel..
Liefs ons -
05 Maart 2009 - 16:03
Merel:
Home sweet home....
wat een mooi verhaal! Hopelijk kun je je plekkie weer vinden hier in NL en hou de kinderen op een plekje in je hart in de tijd dat je weer hier bent en niet daar, dan zul je ze snel genoeg weer zien!
tot op school!
Kussss Merel -
24 April 2009 - 19:23
Leerling De Schelp:
De presentatie was echt heel goed en ik heb er veel over geleerd. Nog van Harte Bedankt!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
