Bericht 16: Aftellen is begonnen
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Mieke
10 Juni 2008 | Roemenië, Boekarest
Buna lieve mensen,
Ik zit hier nu om precies te zijn 60 dagen, en nog 11 te gaan. Ik begin er nu toch ook wel weer naar uit te kijken om naar huis te gaan. Als ik op mijn stage ben kan ik aan niets anders denken en voelt het alsof ik hier voor altijd wil blijven, maar vooral op de momenten dat je thuis zit ga je veel aan thuis denken. (klinkt lekker dubbel) Vetrouwde mensen om je heen, lekker Nederlands kunnen praten, niet meer raar aangekeken worden, de veiligheid op straat, dat begin ik nu toch ook wel te missen. En ook al gaat het afscheid heel zwaar worden, ik weet 100% zeker dat ik hier hoe dan ook ooit nog terug kom, als is het over 10 jaar! (ik hoop wel iets eerder natuurlijk)
Afgelopen weekend zijn we weer met een aantal naar de zigeunerfamilie geweest. Van Nanda hadden we laatst nog een zak met kleding uit Sibiu meegekregen en zelf hebben we nog wat babykleding en eten gekocht. We hadden ze al een dag van te voren gebeld, en ze stonden al met smart op ons te wachten. Zo blij dat ze waren om ons te zien! Zo’n 2 uur daar gezeten en wat gedronken met z’n allen, en proberen te communiceren voor zover het lukte. Het is toch grappig, we spreken amper een woord van elkaars taal en toch kan je elkaar zo goed begrijpen als het moet! Als je maar een beetje geduld hebt..! Wat ik wel opmerkelijk vond is dat een vrouw wel 10x vroeg of we haar zoontje mee naar Nederland wilde nemen. Ze is zo trots op hem, en iedere keer als we zeiden ‘wat een lief kindje’ was ze trots aan het vertellen dat het haar zoontje is, maar toch wenst ze voor hem een beter leven in Nederland. Ze was zelfs zichtbaar teleurgesteld toen we probeerden uit te leggen dat het toch echt onmogelijk is om hem mee te nemen. Volgende week gaan we nog een laatste keer met z’n allen langs om de spullen te brengen die we hier achter laten.
Op de stage beginnen we nu ook met het afronden van de dingen die we zowiezo gedaan willen hebben. Zo zijn we nog bezig met een kinderkamer verven en hebben Kirsten en ik vanochtend van het overige sponsergeld nog 2 kasten gehaald en heeeeeeel veel knuffels om in de kamers aan de muur en het plafond te hangen. We hebben binnen deze 9 weken best veel bereikt en ze kunnen er dus niet onderuit om aan ons herinnerd te worden. :)Aankomende vrijdag nemen we wat kinderen mee naar het zwembad, dat is er nog steeds niet van gekomen. Ik heb er zo veel zin in!! Het wordt de aankomende dagen weer erg heet, dus lekker wat verkoeling voor de kinderen. Het zit me wel een beetje dwars dat het steeds dezelfde kinderen zijn die we ergens mee naar toe kunnen nemen, ook al weet ik dat het niet anders kan. Gelukkig compenseert het weer een beetje dat we de kinderen die de hele dag op bed liggen wat extra aandacht geven als de rest van de groep buiten in de speeltuin is.
Gisteren heb ik voor het eerst gezien hoe alle kinderen werden gewassen. Tot voorkort gebeurde dit ’s ochtends vroeg als wij nog niet aanwezig waren. Dit wassen ging precies zoals ik verwachtte, alle meiden moesten zich uitkleden, de kleren werden op een hoopje in de hoek gegooid en ze moesten naakt in de rij gaan staan om vervolgens om de beurt in bad geschrobt te worden, en dat gaat niet zachtjes... Ik weet dat het hier de normaalste zaak van de wereld is, en dat het die meiden waarschijnlijk ook weinig uit maakt dat ze met z’n 20en naakt in een hokje staan, maar het is zo.... onwaardelijk om te zien. (ik zoek een woord hiervoor maar ik kom er niet op..)
Voor de rest denk ik dat ik nu de meest opmerkelijke dingen hier wel gezien heb. Natuurlijk doet het nog iedere keer pijn als ik zie dat een kind geslagen wordt, maar het is niet meer zo dat ik er raar van sta te kijken. Wat ik hier gezien heb is erg, en het is af en toe niet te geloven, het doet me pijn en ik zal die beelden in mijn hoofd nooit vergeten, maar toch ben ik blij dat ik het meegemaakt heb, hoe raar dat ook klinkt. Bijna iedere dag opnieuw werd ik met beide benen op de grond gezet, besefte ik weer opnieuw hoe goed wij het in Nederland hebben. Ik heb hier zo verschrikkelijk veel geleerd, en ik denk dat ik ook best als mens-zijnde veranderd ben. (in positieve zin natuurlijk).
Tot snel (en nu letterlijk tot snel!)
La revedere,
Liefs Mieke.
Ik zit hier nu om precies te zijn 60 dagen, en nog 11 te gaan. Ik begin er nu toch ook wel weer naar uit te kijken om naar huis te gaan. Als ik op mijn stage ben kan ik aan niets anders denken en voelt het alsof ik hier voor altijd wil blijven, maar vooral op de momenten dat je thuis zit ga je veel aan thuis denken. (klinkt lekker dubbel) Vetrouwde mensen om je heen, lekker Nederlands kunnen praten, niet meer raar aangekeken worden, de veiligheid op straat, dat begin ik nu toch ook wel te missen. En ook al gaat het afscheid heel zwaar worden, ik weet 100% zeker dat ik hier hoe dan ook ooit nog terug kom, als is het over 10 jaar! (ik hoop wel iets eerder natuurlijk)
Afgelopen weekend zijn we weer met een aantal naar de zigeunerfamilie geweest. Van Nanda hadden we laatst nog een zak met kleding uit Sibiu meegekregen en zelf hebben we nog wat babykleding en eten gekocht. We hadden ze al een dag van te voren gebeld, en ze stonden al met smart op ons te wachten. Zo blij dat ze waren om ons te zien! Zo’n 2 uur daar gezeten en wat gedronken met z’n allen, en proberen te communiceren voor zover het lukte. Het is toch grappig, we spreken amper een woord van elkaars taal en toch kan je elkaar zo goed begrijpen als het moet! Als je maar een beetje geduld hebt..! Wat ik wel opmerkelijk vond is dat een vrouw wel 10x vroeg of we haar zoontje mee naar Nederland wilde nemen. Ze is zo trots op hem, en iedere keer als we zeiden ‘wat een lief kindje’ was ze trots aan het vertellen dat het haar zoontje is, maar toch wenst ze voor hem een beter leven in Nederland. Ze was zelfs zichtbaar teleurgesteld toen we probeerden uit te leggen dat het toch echt onmogelijk is om hem mee te nemen. Volgende week gaan we nog een laatste keer met z’n allen langs om de spullen te brengen die we hier achter laten.
Op de stage beginnen we nu ook met het afronden van de dingen die we zowiezo gedaan willen hebben. Zo zijn we nog bezig met een kinderkamer verven en hebben Kirsten en ik vanochtend van het overige sponsergeld nog 2 kasten gehaald en heeeeeeel veel knuffels om in de kamers aan de muur en het plafond te hangen. We hebben binnen deze 9 weken best veel bereikt en ze kunnen er dus niet onderuit om aan ons herinnerd te worden. :)Aankomende vrijdag nemen we wat kinderen mee naar het zwembad, dat is er nog steeds niet van gekomen. Ik heb er zo veel zin in!! Het wordt de aankomende dagen weer erg heet, dus lekker wat verkoeling voor de kinderen. Het zit me wel een beetje dwars dat het steeds dezelfde kinderen zijn die we ergens mee naar toe kunnen nemen, ook al weet ik dat het niet anders kan. Gelukkig compenseert het weer een beetje dat we de kinderen die de hele dag op bed liggen wat extra aandacht geven als de rest van de groep buiten in de speeltuin is.
Gisteren heb ik voor het eerst gezien hoe alle kinderen werden gewassen. Tot voorkort gebeurde dit ’s ochtends vroeg als wij nog niet aanwezig waren. Dit wassen ging precies zoals ik verwachtte, alle meiden moesten zich uitkleden, de kleren werden op een hoopje in de hoek gegooid en ze moesten naakt in de rij gaan staan om vervolgens om de beurt in bad geschrobt te worden, en dat gaat niet zachtjes... Ik weet dat het hier de normaalste zaak van de wereld is, en dat het die meiden waarschijnlijk ook weinig uit maakt dat ze met z’n 20en naakt in een hokje staan, maar het is zo.... onwaardelijk om te zien. (ik zoek een woord hiervoor maar ik kom er niet op..)
Voor de rest denk ik dat ik nu de meest opmerkelijke dingen hier wel gezien heb. Natuurlijk doet het nog iedere keer pijn als ik zie dat een kind geslagen wordt, maar het is niet meer zo dat ik er raar van sta te kijken. Wat ik hier gezien heb is erg, en het is af en toe niet te geloven, het doet me pijn en ik zal die beelden in mijn hoofd nooit vergeten, maar toch ben ik blij dat ik het meegemaakt heb, hoe raar dat ook klinkt. Bijna iedere dag opnieuw werd ik met beide benen op de grond gezet, besefte ik weer opnieuw hoe goed wij het in Nederland hebben. Ik heb hier zo verschrikkelijk veel geleerd, en ik denk dat ik ook best als mens-zijnde veranderd ben. (in positieve zin natuurlijk).
Tot snel (en nu letterlijk tot snel!)
La revedere,
Liefs Mieke.
-
10 Juni 2008 - 12:30
Daphne:
Tot snel miek !! -
10 Juni 2008 - 13:46
Tessa:
Nou Miem, als je thuis ben verdien je wel weer wat luxe!!:P De luxe van veiligheid en freedom!
Ze zullen jou en je helpende handjes wel gaan missen daar (die kindjes dan)..
Tot gauw!!
-
10 Juni 2008 - 18:14
Linda Schouten:
Hi Mieke! Wat tof dat je dit allemaal gedaan hebt. Wat een verhalen! Wat een indrukken, zeker een totaal andere wereld met andere normen en waarden. Knap dat je het hebt volgehouden want ik weet dat er genoeg mensen af zouden haken! Ik spreek je in Wervershoof weer.
Kus Linda -
11 Juni 2008 - 22:24
Jan Sijben:
Geniet van je laatste dagen, fijn dat je er nu al zo positief naar terugkijkt.
Bedankt voor je verslag.
La revedere,
Jan -
12 Juni 2008 - 13:31
De Tuinafdeling:
Hallo Mieke,
Fred is nieuwsgierig hoe jij volgende week voetbal kijk?? als Nederland tegen Roemenie moet.
Kijk je wel voetbal??
heel veel succces de laatste dagen.
-
15 Juni 2008 - 12:47
Elina:
Hoi Mieke, We hebben het razend druk maar ik wilde toch even op de hoogte van jullie wel en wee zijn voordat we naar het feestje van opa gaan.Ik weet niet of je nog tijd hebt om te shoppen voor je kinderen maar in ieder geval heb je wel wat geld. Veel goeds en liefs van Peter, Elina, Jaap, Ella, Loes, Joep en Leo. -
15 Juni 2008 - 17:06
Annette:
Hoi Mieke.
Nog heel veel succes de laatste dagen daar en maak er nog wat van !!!!!!!!!
Die zusters moeten hun ogen uit hun hoofd schamen wat jullie daar allemaal hebben gedaan en zij hier niets mee doen...............
In èèn woord jullie zijn KANJERS.
Groetjes Kirstens mam. -
16 Juni 2008 - 12:15
Monique Klabbers:
Hi Miem,
wat een verhalen joh. Ik heb net samen met ruud en carla naar je foto's zitten kijken en even je verhaaltjes gelezen. Echt respect voor je miem. Geniet nog lkkr van je laatste dagen en tot snel in Keut.
Dikke kus monique -
16 Juni 2008 - 13:32
Ank:
Miem, de laatste week alweer. Je hebt er super goed werk gedaan.. Succes en sterkte met de laatste dagen& het afscheid nemen van je stage en vooral de kinderen!!!!
Hele dikke smekkerd XXX -
16 Juni 2008 - 15:11
Inge:
Nog 5 dage en dan is me leuke zus weer thuis
ik heb nu wel genoeg rust gehad nu heb ik wel weer zin om je geklets aan te horen maak er nog een paar leuke dage van tot zaterdag Liefssss Inge -
16 Juni 2008 - 18:04
Evelyn:
Hallo Mieke
Veel plezier vrijdag bij het zwembad, en heel veel sterkte bij het afscheid.
Veel liefs: Jos, Evelyn, Mark, Myrna, Laura en Paulien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
