Bericht 17: Laatste dagen

Nog maar 4 dagen te gaan, wat geeft dat een dubbel gevoel zeg! Ik wil zo graag naar huis, iedereen weer zien, lekker in mijn eigen bed slapen, maar ik wil ook zo graag hier blijven voor de kinderen. Donderdag, onze laatste stage dag, gaat dan ook beslist de zwaarste dag in de afgelopen 10 weken worden. Ik denk dat ik op stage na totaal geen moeite zal hebben om alles hier los te laten, de stad Boekarest. Ik ben blij dat ik zaterdag weer frisse lucht mag ademen als ik het vliegtuig uit stap, ook al heb ik het hier de afgelopen periode zeker als mijn thuis gezien.

Afgelopen vrijdag zijn we met een groepje kinderen naar het zwembad gegaan. Erg veel zon, dus de perfecte dag om wat verkoeling te zoeken. Helaas kreeg Florina een epileptische aanval toen we net 2 minuten binnen waren, dus heeft Kirsten haar weer naar huis gebracht. Voor de rest hebben we een erg leuke dag gehad, de kinderen genoten zichtbaar. Van zwemmen kwam natuurlijk niks, maar we hebben lekker in het water gespeeld.

Ook al zijn we al 2 weken bezig met afronden op onze stage, nog steeds hebben we drukke dagen. We waren nog bezig met het schilderen van de kinderkamer toen in eens de verf op was, en we werden nogal gehinderd door de zusters. We hebben gisteravond een aardige confrontatie gehad toen de zusters ons om 6 uur ’s avonds probeerden wijs te maken dat de kinderen moesten gaan slapen. Om 6 uur ’s avonds!! De kinderen slapen ’s middags al van 1 tot 4uur, en dan zouden ze van 6 uur tot de volgende ochtend 7 uur weer moeten slapen.. heel erg vreemd! De vorige keer dat we ’s avonds aan het werk waren gingen de kinderen namelijk met z’n allen om 9 uur slapen. Het komt de zusters alleen maar goed uit om de kinderen op bed te laten liggen, dan hoeven zij er niet meer naar om te kijken. En als de kinderen zouden slapen, moesten wij naar huis, ook lekker rustig. Natuurlijk zijn wij verder gegaan met ons werk, en toen we rond een uur of 8 ’s avonds naar huis gingen lag er nog steeds geen kind op bed. Het is nu wel overduidelijk hoe graag deze mensen ons toch weg willen hebben...dan heb ik het niet over de therapistes en wat vrijwilligers van een Amerikaanse Foundation, want zij tonen juist veel respect wat een ontzettend goed gevoel geeft.

Vanavond gaan Kirsten, Sanne, Tatiana en ik met wat mensen van onze stage en het kinder-aidsziekenhuis wat drinken op een terrasje, en daarna met z’n allen Nederland-Roemenie kijken op een groot plein. De afgelopen 2 wedstrijden van Nederland hebben we ook op een terrasje gekregen en we kregen daarbij heel veel reacties van de Roemenen. Dus ik ben benieuwd vanavond!! Iedere keer op straat als de mensen horen dat we uit ‘Olanda’ komen beginnen ze meteen over het voetbal. De Roemenen zijn er trouwens van overtuigd dat ze gaan winnen...

Donderdag gaat onze laatste stage dag worden, we gaan de kinderen trakteren en vooral nog even heel veel knuffelen en enigszins proberen duidelijk te maken dat we niet meer terug komen.(Althans... niet de volgende dag, want ooit kom ik terug!) Vrijdag gaan we onze koffers pakken, kamers schoonmaken en langs de zigeuners om wat kleding etc. weg te geven. Vrijdagavond nog een keer lekker uit eten, en dan zaterdagochtend rond een uurtje of 11 een taxi nemen richting het vliegveld waar we om 14.30 uur zullen vertrekken richting Zurich. In Zurich zo’n anderhalf uur wachten, om 17.00 uur het vliegtuig richting Schiphol en als alles probleemloos verloopt zullen we om 19.00 uur Nederlandse tijd landen. Mijn volgende en laatste bericht van dit weblog zal ik dan ook schrijven als ik weer terug ben in Nederland.

Nou lieve mensen, dit was het dan vanuit Roemenie... tot snel!

La revedere, pa pa

Liefs Mieke.