Bericht 18: Afscheid van stage

Ik dacht dat ik geen bericht meer zou achterlaten vanuit Roemenie, maar dit wil ik toch wel graag met jullie delen.
We hebben op stage veel dagen gehad waarvan we dachten dat het niet erger kon, maar deze dag overtrof alles. Het zou een mooie dag moeten worden met wat tranen bij het afscheid, maar het liep uit op een regelrechte ramp...

Het was 's ochtends best leuk, we hadden lekker eten en drinken voor de kinderen gehaald en hebben kinderen geschminkt, tot ik even een rondje ging lopen langs de kamers. Er kwam een kind uit een kamer rennen en riep 'Hermina, Hermina'. Ik ging kijken en zag daar een kind op een stoel uit het raam hangen. Alleen daar schrok ik al van, maar toen ik naar beneden uit het raam keek kreeg ik de schrik van m'n leven. Daar lag Hermina, op de grond, zo'n 6 meter naar beneden gevallen. Mijn hart is nog nooit zo snel gegaan denk ik.. het leek wel of de wereld ineens stil stond, ik verstijfde helemaal. Gelukkig zag ik al snel dat er mensen bij kwamen kijken en ik hoorde Hermina schreeuwen en bewegen. Ze leeft nog!
Ik draaide me om om de andere meiden te gaan waarschuwen, en daar stonden 2 zusters. Wat gingen ze tekeer tegen mij, ze gaven mij de schuld dat het kind uit het raam was gevallen (gesprongen? geduwd?). Dat maakte me zo ontzettend kwaad!! Het is hun baan, hun verantwoordelijkheid, zij laten 10 kinderen alleen in een kamer met een open raam, en omdat ik 'toevallig' in die kamer ben, had ik alles gedaan. Ongelofelijk..
Snel naar die andere meiden om alles te vertellen, en gaan kijken bij het meisje waar zo ongeveer het hele centrum zich al verzameld had. Iedereen stond er maar een beetje bij te kijken, wat te praten en wat te lachen, en vooral ons vreemd aankijken omdat wij in tranen waren om de hele situatie. Het was zo...vreemd allemaal. Juist op onze laatste dag gebeurd dit, het leek leuk te worden, en ik had me er al een beetje bij neer kunnen leggen en dan gebeurd er iets waardoor je het gevoel krijgt dat je deze kinderen hier niet zo kan achterlaten. Wat ik bijna nog het ergste vond is dat Hermina zo opgetild werd, binnen neergezet werd, haar kleren wild werden uitgetrokken en de zusters haar begonnen te wassen omdat ze onder het zand zat. Een klein mager meisje was zojuist van 6 meter hoog gevallen en heeft misschien wel heel wat botten gebroken, en er is niemand die daar ook maar enigszins bij nadenkt! Ik heb vaak gedacht dat deze mensen niet helemaal lekker zijn in hun hoofd en nu weet ik het toch echt zeker. 50 kinderen in een centrum, 4 zustertjes die de kinderen elkaar voor hun neus laten af maken, dit gaat echt te ver..

Gelukkig werden we goed opgevangen door onze begeleider, dat deed me goed. Met behulp van hem aan de kinderen uitgelegd dat we niet meer terug komen en toen afscheid genomen. Dit was zeker niet makkelijk maar ik bleef maar voor mezelf herhalen..ooit zie ik de kinderen weer terug. Er zijn een aantal lieve mensen die in het centrum werken als therapiste of vrijwilliger en het geeft me een goed gevoel om te weten dat zij er nog zijn om voor de kinderen te zorgen. Het waren 10 weken -en in het speciaal deze laatse dag- om nooit te vergeten. In positieve en in negatieve zin..

Dag lieve mensen..over 2 dagen zit ik alweer in Holland! Toch wel een lekker idee he..

Liefs Mieke