Veilig aangekomen!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Mieke
22 Februari 2010 | Sri Lanka, Panadura
Hoi lieve mensen,
Wauw.. waar zal ik beginnen. Ik ben nu ruim 2,5 dag in Sri Lanka en ik heb al zoveel indrukken opgedaan!
Laat ik maar beginnen bij het begin; mijn vertrek.
Vrijdagochtend 11.00 uur, het moment om mijn ouders, Inge en Luuk gedag te zeggen. Het afscheid viel me gelukkig mee, en zonder een traan te laten liep ik met een big smile door de douane heen. Na 2 lange vluchten met Royal Jordanian, inclusief uitstekende service en lekker eten, kwam ik 05.30 uur lokale tijd aan op Colombo international airport in Sri Lanka. Even geld wisselen en een
simkaart kopen en ik kon zo de taxi in stappen die al klaar stond voor mij. Ik werd netjes afgezet in een hotel in de hoofdstad Colombo en ik ben eerst een paar uur gaan slapen, dat had ik de hele nacht nog niet gedaan.
Om 13.00 uur kwam ik op het geweldige idee om in mijn dikke kleren een wandeling te gaan maken door het centrum van de stad, op het heetste moment van de dag. Slim hoor Mieke!! Het is hier iedere dag ongeveer 35 graden, het is echt ontzettend heet. In de schaduw en in de wind aan de kust is het prima vol te houden, maar niet in de dicht bebouwde stad met al die uitlaatgassen van het hectische verkeer. Het voelde aan als spontane koorts, ik zweette en trilde, en ik kreeg een bloedneus, dat heb ik echt nooit! 's Avonds ben ik vroeg gaan slapen, en zondagochtend werd ik na 12 uur slaap topfit wakker. Zondag heb ik geluncht met Gishan, mijn contactpersoon van de vrijwilligersorganisatie (www.projects-abroad.nl), daarna ben ik gaan wandelen langs het strand van Colombo, heerlijk!!
Vanmorgen werd ik om 09.30 uur door Gishan opgehaald in mijn hotel, en naar mijn gastgezin in Panadura gebracht. Dit is het dorp waar ik de komende 3 maanden zal wonen. Panadura ligt maar 23 km onder Colombo, maar toch is het een uur rijden om hier te komen. Het verkeer is zo druk dat auto's niet harder kunnen rijden dan 40/50 km per uur, zelfs op de snelweg. Onderweg reden we langs de kust wat allemaal verwoest is door de Tsunami. Het gaf een heel vreemd gevoel om hier te rijden, je kent de beelden van televisie en nu rijd je er zelf doorheen. Er staan zelfs nog halve huizen die nog steeds niet geruimd zijn.
Na een rondleiding door het dorp zijn we naar mijn werkplek gereden, een pre-school voor kinderen van 3, 4 en 5 jaar oud in een Tsunami Kamp. Het kamp zag er een beetje uit zoals een asielzoekerscentrum in Nederland (maar dan iets minder luxe). Helemaal achterin het kamp staat het schooltje. Dit schooltje is gesponserd door 2 Nederlandse meiden, omdat de overheid niet wilde betalen. (Er zat toch nog zoveel geld in het potje van giro 555 ???)
De school is letterlijk 1 klaslokaal. Er komen dagelijks zo'n 30 kinderen. Wat een schatjes zijn het zeg, super klein allemaal. Ik schatte ze zelf pas 2 jaar oud. De meeste kinderen waren een beetje verlegen voor mij en sommigen zelfs bang, begonnen spontaan te huilen. Zeker nog nooit een blanke gezien ;-). Morgen zal ik beginnen met assisteren op de school.. ik ben benieuwd. Ik heb nog niet echt een goed idee wat ik er van verwachten moet.
Na het bezoek aan mijn werkplek zijn we naar mijn gastgezin gereden, wat ongeveer 15 minuten op loopafstand van het kamp ligt. Het is een ontzettend groot huis, er zijn ongeveer 8 kamers en ik denk 3 badkamers! Een grote woonkamer en 2 keukens aan elkaar vast. Om het hele huis heen loopt een balkon. Wat dat betreft heb ik het dus super goed getroffen!! Over mijn gastouders kan ik nog niet veel zeggen, zij leven beneden en ik leef boven. Ik kom alleen beneden om te eten, en ik eet ook niet met de familie samen. Mister Bandara, mijn gastvader, is een gepensioneerd governeur. Mrs Bandara, die 'aunty' genoemd wil worden, is huisvrouw. Ze spreekt helaas nauwelijk Engels. Meneer Bandara spreekt Engels maar met zo'n bijzonder accent dat ik het niet heel erg goed kan volgen. (Volgens mij heeft hij niet zoveel tanden)
Verder is er een kokkin, die al een heerlijke Sri Lankaanse lunch voor me heeft gekookt! (Rijst met kerrie en vis, en het is inderdaad waar, de kerrie is SPICY!) Ik deel mijn slaapkamer met een andere vrijwilligster, een 25-jarige meid uit Parijs. Zij werkt op een andere basisschool. Deze week en volgende week komen er nog 2 vrijwilligers bij, en in heel Panadura wonen nog zo'n 7 vrijwilligers die allen werken op verschillende projecten. Ik hoef dus niet zo bang te zijn dat ik me eenzaam zal voelen, en in de weekenden kunnen we genoeg ondernemen met elkaar!
Ik zal maar eens een eind breien aan dit verhaal, het moet wel interessant blijven om te lezen natuurlijk. Ik zal nog meer aan Sri Lanka moeten wennen om er een goede mening over te kunnen geven, dus dat komt later. Ik denk op dit moment dat ik het hier wel 3 maanden uit kan houden, en dat dit land heel veel moois te bieden heeft. Ik ervaar het tot nu toe totaal niet als een cultuurshock en ik denk dat ik me prima aan kan passen aan de cultuur en gewoonten. Maar ik moet niet naief zijn, ik kom vast nog voor genoeg verassingen te staan..
Het gaat niet lukken om foto's te plaatsen vanuit dit internetcafe, ik ga zo snel mogelijk een oplossing proberen te vinden!
Tot snel,
Liefs Mieke
Wauw.. waar zal ik beginnen. Ik ben nu ruim 2,5 dag in Sri Lanka en ik heb al zoveel indrukken opgedaan!
Laat ik maar beginnen bij het begin; mijn vertrek.
Vrijdagochtend 11.00 uur, het moment om mijn ouders, Inge en Luuk gedag te zeggen. Het afscheid viel me gelukkig mee, en zonder een traan te laten liep ik met een big smile door de douane heen. Na 2 lange vluchten met Royal Jordanian, inclusief uitstekende service en lekker eten, kwam ik 05.30 uur lokale tijd aan op Colombo international airport in Sri Lanka. Even geld wisselen en een
simkaart kopen en ik kon zo de taxi in stappen die al klaar stond voor mij. Ik werd netjes afgezet in een hotel in de hoofdstad Colombo en ik ben eerst een paar uur gaan slapen, dat had ik de hele nacht nog niet gedaan.
Om 13.00 uur kwam ik op het geweldige idee om in mijn dikke kleren een wandeling te gaan maken door het centrum van de stad, op het heetste moment van de dag. Slim hoor Mieke!! Het is hier iedere dag ongeveer 35 graden, het is echt ontzettend heet. In de schaduw en in de wind aan de kust is het prima vol te houden, maar niet in de dicht bebouwde stad met al die uitlaatgassen van het hectische verkeer. Het voelde aan als spontane koorts, ik zweette en trilde, en ik kreeg een bloedneus, dat heb ik echt nooit! 's Avonds ben ik vroeg gaan slapen, en zondagochtend werd ik na 12 uur slaap topfit wakker. Zondag heb ik geluncht met Gishan, mijn contactpersoon van de vrijwilligersorganisatie (www.projects-abroad.nl), daarna ben ik gaan wandelen langs het strand van Colombo, heerlijk!!
Vanmorgen werd ik om 09.30 uur door Gishan opgehaald in mijn hotel, en naar mijn gastgezin in Panadura gebracht. Dit is het dorp waar ik de komende 3 maanden zal wonen. Panadura ligt maar 23 km onder Colombo, maar toch is het een uur rijden om hier te komen. Het verkeer is zo druk dat auto's niet harder kunnen rijden dan 40/50 km per uur, zelfs op de snelweg. Onderweg reden we langs de kust wat allemaal verwoest is door de Tsunami. Het gaf een heel vreemd gevoel om hier te rijden, je kent de beelden van televisie en nu rijd je er zelf doorheen. Er staan zelfs nog halve huizen die nog steeds niet geruimd zijn.
Na een rondleiding door het dorp zijn we naar mijn werkplek gereden, een pre-school voor kinderen van 3, 4 en 5 jaar oud in een Tsunami Kamp. Het kamp zag er een beetje uit zoals een asielzoekerscentrum in Nederland (maar dan iets minder luxe). Helemaal achterin het kamp staat het schooltje. Dit schooltje is gesponserd door 2 Nederlandse meiden, omdat de overheid niet wilde betalen. (Er zat toch nog zoveel geld in het potje van giro 555 ???)
De school is letterlijk 1 klaslokaal. Er komen dagelijks zo'n 30 kinderen. Wat een schatjes zijn het zeg, super klein allemaal. Ik schatte ze zelf pas 2 jaar oud. De meeste kinderen waren een beetje verlegen voor mij en sommigen zelfs bang, begonnen spontaan te huilen. Zeker nog nooit een blanke gezien ;-). Morgen zal ik beginnen met assisteren op de school.. ik ben benieuwd. Ik heb nog niet echt een goed idee wat ik er van verwachten moet.
Na het bezoek aan mijn werkplek zijn we naar mijn gastgezin gereden, wat ongeveer 15 minuten op loopafstand van het kamp ligt. Het is een ontzettend groot huis, er zijn ongeveer 8 kamers en ik denk 3 badkamers! Een grote woonkamer en 2 keukens aan elkaar vast. Om het hele huis heen loopt een balkon. Wat dat betreft heb ik het dus super goed getroffen!! Over mijn gastouders kan ik nog niet veel zeggen, zij leven beneden en ik leef boven. Ik kom alleen beneden om te eten, en ik eet ook niet met de familie samen. Mister Bandara, mijn gastvader, is een gepensioneerd governeur. Mrs Bandara, die 'aunty' genoemd wil worden, is huisvrouw. Ze spreekt helaas nauwelijk Engels. Meneer Bandara spreekt Engels maar met zo'n bijzonder accent dat ik het niet heel erg goed kan volgen. (Volgens mij heeft hij niet zoveel tanden)
Verder is er een kokkin, die al een heerlijke Sri Lankaanse lunch voor me heeft gekookt! (Rijst met kerrie en vis, en het is inderdaad waar, de kerrie is SPICY!) Ik deel mijn slaapkamer met een andere vrijwilligster, een 25-jarige meid uit Parijs. Zij werkt op een andere basisschool. Deze week en volgende week komen er nog 2 vrijwilligers bij, en in heel Panadura wonen nog zo'n 7 vrijwilligers die allen werken op verschillende projecten. Ik hoef dus niet zo bang te zijn dat ik me eenzaam zal voelen, en in de weekenden kunnen we genoeg ondernemen met elkaar!
Ik zal maar eens een eind breien aan dit verhaal, het moet wel interessant blijven om te lezen natuurlijk. Ik zal nog meer aan Sri Lanka moeten wennen om er een goede mening over te kunnen geven, dus dat komt later. Ik denk op dit moment dat ik het hier wel 3 maanden uit kan houden, en dat dit land heel veel moois te bieden heeft. Ik ervaar het tot nu toe totaal niet als een cultuurshock en ik denk dat ik me prima aan kan passen aan de cultuur en gewoonten. Maar ik moet niet naief zijn, ik kom vast nog voor genoeg verassingen te staan..
Het gaat niet lukken om foto's te plaatsen vanuit dit internetcafe, ik ga zo snel mogelijk een oplossing proberen te vinden!
Tot snel,
Liefs Mieke
-
22 Februari 2010 - 11:07
Laurens:
hai Mieke,
Goed dat je goed bent aangekomen en dat de 1e indrukken goed zijn! Heel veel plezier (en succes :)) nog.
Met vriendelijke groet,
Laurens Vos
Projects Abroad Nederland -
22 Februari 2010 - 11:28
Sanne :
Hai lieverd!
Waauw wat gaaf om te lezen zeg allemaal! :)
Tot nu toe heb je het gelukkig allemaal goed getroffen, daar ben ik blij om! Wat schattig al die kleintjes! Ik blijf je volgen en kijk nu al uit naar je nieuwe verhaal!
Veel plezier en geniet ervan
xx -
23 Februari 2010 - 21:27
Elina:
Morrie, Mieke
alsnog gefeliciteerd met je verjaardag. Fijn dat je goed bent aan gekomen.Hoe hou je de tijd bij? heb je een knap klokkie? hahaha.
Zal regelmatig even kijken of je nieuws hebt. Veel goeds en liefs uit Keut van alle Moppies. -
24 Februari 2010 - 14:57
Daphne:
Miek, stuur es wat warmte hierheen!
Succes daar!
xx. -
25 Februari 2010 - 15:40
Marieke:
Hey Miek!!!!
Wat geweldig om je verhal te lezen en je foto's te zien!!!!!
Volgens mij is het prachtig daar om te zien hoe ze leven om echt op de plek te zijn waar tsunami heeft plaats gevonden!!! En je verblijf mooi hoor zit ik hier in Geron...ook prima hoor ;-). Om heel eerlijk te zijn mis ik je hier wel!!! Met de kinderen gaat het goed ze hebben een schoolprojectje opgestart Jan-Inge en nog een paar andere vrijwillegers en de jongens en meiden zitten niet meer door elkaar echt alle jongens zijn nu beneden en alle maiden zijn boven(ook de "killer" ze zit nu ook in een rolstoel???) Adriana was heel Blij om me te zien en Mimmi en "slaan" Ana ook!! De eerste x dat ik er kwam was iedereen uit bed gehaald gelukkig!!! Alleen met Cristina gaat het heel slecht ze krijgt de hele tijd injecties om haar te verdoven..ze huilt alleen maar en een vrijwilliger had gezegt dat ze al 3x in het ziekenhuis had gelegen ze had een paar x schroeven ingeslikt volgens mij wil ze niet meer leven echt zielig!! Af en toe gaat ze over de rooien heel erg schreeuwen en dan binden ze haar handen weer op haar rug en krijgt ze een verdovingsspuit dat was wel ff slikken om te zien!!! Als ik dan bij haar ga zitten legt ze der hoofd op me schouder en is ze alleen maar aan het huilen dus dat is wel een minpuntje!! Maar Miek het gaat langzamerhand wel een klein beetje beter met peipkleine stapjes in het tehuis dat de jongen/meiden gescheiden zijn en een schoolproject vind ik al heel wat!!! Oooowh en Luminitza wordt misschien geopereerd aan haar voetjes zodat ze op de juiste manier kan leren lopen!!! Nou dit was weer mijn update!!! Ik wacht je volgend verhaal weer met smart af!!! Owh en hoe gaat het met je lichaam nog steeds van slag of gaat het al weer wat beter??? Ik hoop het!!! We kunnen wel een x skypen!! Nog 1 week en 1 dag te gaan hier gaat zo verdomme snel!!! Nou succes en geniet en maak veel plezier!!! Liefs X Mariek! -
25 Februari 2010 - 18:24
Tonny:
Wat een poepies die kindjes daar. Volgens mij heel erg leuk om ze daar te helpen op hun school. Reken maar dat je dan wel moet huilen als je van hen afscheid moet nemen. Heel veel plezier daar en pas goed op jezelf. -
26 Februari 2010 - 16:32
Taar:
Echt heel leuk om te lezen Miek!
Veel plezier!
Ik ga zeker vaker jou leuke avonturen lezen ..:D
Liefs, Taar! -
27 Februari 2010 - 22:17
Sandra:
Hey goed om te lezen dat je al je plekje begint te krijgen daar.
Ik kom net terug van een heerlijke vakantie naar oosterijk in de sneeuw dus wel een groot verschil. Hey veel plezier daar groetjes Sandra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
