Bericht 4: eerste stagedagen!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Mieke
18 April 2008 | Roemenië, Boekarest
Eerste 2 stage dagen zitten erop! Gelukkig ben ik een beetje bijgekomen van de shock en is mijn mening iets bijgetrokken nu ik meer heb gezien. Woensdagochtend 9 uur kwamen Kirsten en ik binnen, we werden maar een beetje aangekeken door de medewerkers en niemand zei wat. Dus waar moesten we beginnen? In Nederland kom je op je stage, staat er een begeleider klaar die verteld hoe en wat, maar hier mag je dat zelf uitzoeken. Dus wij langs alle kinderen om ze gedag te zeggen en te knuffelen. Al snel kwam Jan Inge, een vrijwilliger uit Noorwegen die hier al 2 jaar werkt en goed Engels spreekt, hij kan ons begeleiden wanneer dat nodig is. Hij nam ons mee langs alle kamertjes en vertelde wat over de gang van zaken in dit kindertehuis en hij vertelde wat de kinderen. We keken ook even beneden, daar zit de jongensgroep. Wij werken in principe boven bij de meiden (en enkele jongens) maar als we graag willen mogen we ook bij de jongens. Ik vond dat best heftig om te zien, de jongens zitten allemaal op banken in een grote ruimte, een beetje gymzaal idee. Voor aan het zaaltje zat een man aan het bureau toezicht te houden. Enkele van de jongens zaten vastgebonden aan hun polsen, enkels en nek. Een meisje in deze groep zat vast gebonden aan haar nek en haar hele ogen zaten dicht zo ontstoken, haar hele achterhoofd was kapot door zelfverwonding.
Op onze groep liggen ook een paar kinderen vastgebonden aan bed. Jan Inge vertelde dat dit was omdat er tekort personeel was om op hen te letten. Ik vroeg of daar nog afwisseling in was, maar het zijn gewoon altijd dezelfde kinderen die vastgebonden liggen. Dag in dag uit, jaar in jaar uit... Als er niemand zoals wij zouden komen is er dus ook niemand die iets met deze kinderen doet. Gelukkig ook nog wat positieve puntjes!! Er zijn verschillende kamertjes hier heel leuk ingericht waar de kinderen 'activiteiten' kunnen doen (wat je activiteiten noemt........)
zoals o.a. een snoezelruimte. Wat wel jammer is is dat, op de snoezelruimte na, de kamertjes alleen gebruikt worden van kinderen buiten dit kindertehuis, als een soortdagbesteding/therapie. Maar er wordt dus wel 'iets' met gehandicapte kinderen in Roemenie gedaan.
Na de introductie gingen we zelf even op onderzoek uit. In de kamer waar de kleinste kinderen liggen pakte ik een kindje vast dat als een aapie op me klom en me niet meer los wilde laten. Dit kindje is doof en blind, maar kan wel lopen. Stukje mee gelopen, en ik zag het kindje zo genieten, geeft echt een heerlijk gevoel. Daarna wat kinderen meegenomen naar buiten, naar de speeltuin (ook een positief punt, hele mooie speeltuin). Rond 12 uur nog wat kinderen eten gegeven. Kirsten en ik namen hier alle tijd voor, de zuster naast ons rostte het eten zo hard en zo snel mogelijk naar binnen, echt heel sneu. Om 1 uur zat onze dag er al weer op omdat de kinderen gingen slapen. We zijn van plan om de komende weken wat ruimtes op te gaan knappen en te schilderen, dit gaan we doen in de tijd dat de kinderen slapen. De vorige groep had ook al heel wat geschilderd en daar waren ze zo enthousiast over dat ze vroegen of wij er mee verder wilde gaan.
2e dag, weer begonnen met de kinderen lekker te knuffelen en wat aandacht te geven. Er waren vandaag maar 2 zusters aanwezig op alle kinderen. Hadden we mooi de kans om wat foto's te maken, want als de zusters dit zien heb je een probleem. Ik heb vandaag een meisje te eten gegeven, en ik heb nog nooit iemand gezien die zo snel at, zo'n verschrikkelijke honger had dit meisje. Ze begon te gebaren en te schreeuwen naar me dat ze meer wilde en ik kon gewoon niets doen :( verder lekker buiten gewandeld met een paar kinderen in de buggy (normale rolstoelen kennen ze hier niet echt.. ? ) Ik had uit Nederland bijtringen meegenomen voor de kinderen die bijten en ze kwamen meteen goed van pas, kinderen zijn er heel blij mee :).
Ook al heb ik nog zoveel te zeggen, ik stop maar even.
Liefs Mieke
Mijn adres is trouwens:
Geron Foundation
Aleea Salaj 6
Sector 5
Bucharest
Romania
Ik kan post ontvangen voor degene die het leuk vinden.
Op onze groep liggen ook een paar kinderen vastgebonden aan bed. Jan Inge vertelde dat dit was omdat er tekort personeel was om op hen te letten. Ik vroeg of daar nog afwisseling in was, maar het zijn gewoon altijd dezelfde kinderen die vastgebonden liggen. Dag in dag uit, jaar in jaar uit... Als er niemand zoals wij zouden komen is er dus ook niemand die iets met deze kinderen doet. Gelukkig ook nog wat positieve puntjes!! Er zijn verschillende kamertjes hier heel leuk ingericht waar de kinderen 'activiteiten' kunnen doen (wat je activiteiten noemt........)
zoals o.a. een snoezelruimte. Wat wel jammer is is dat, op de snoezelruimte na, de kamertjes alleen gebruikt worden van kinderen buiten dit kindertehuis, als een soortdagbesteding/therapie. Maar er wordt dus wel 'iets' met gehandicapte kinderen in Roemenie gedaan.
Na de introductie gingen we zelf even op onderzoek uit. In de kamer waar de kleinste kinderen liggen pakte ik een kindje vast dat als een aapie op me klom en me niet meer los wilde laten. Dit kindje is doof en blind, maar kan wel lopen. Stukje mee gelopen, en ik zag het kindje zo genieten, geeft echt een heerlijk gevoel. Daarna wat kinderen meegenomen naar buiten, naar de speeltuin (ook een positief punt, hele mooie speeltuin). Rond 12 uur nog wat kinderen eten gegeven. Kirsten en ik namen hier alle tijd voor, de zuster naast ons rostte het eten zo hard en zo snel mogelijk naar binnen, echt heel sneu. Om 1 uur zat onze dag er al weer op omdat de kinderen gingen slapen. We zijn van plan om de komende weken wat ruimtes op te gaan knappen en te schilderen, dit gaan we doen in de tijd dat de kinderen slapen. De vorige groep had ook al heel wat geschilderd en daar waren ze zo enthousiast over dat ze vroegen of wij er mee verder wilde gaan.
2e dag, weer begonnen met de kinderen lekker te knuffelen en wat aandacht te geven. Er waren vandaag maar 2 zusters aanwezig op alle kinderen. Hadden we mooi de kans om wat foto's te maken, want als de zusters dit zien heb je een probleem. Ik heb vandaag een meisje te eten gegeven, en ik heb nog nooit iemand gezien die zo snel at, zo'n verschrikkelijke honger had dit meisje. Ze begon te gebaren en te schreeuwen naar me dat ze meer wilde en ik kon gewoon niets doen :( verder lekker buiten gewandeld met een paar kinderen in de buggy (normale rolstoelen kennen ze hier niet echt.. ? ) Ik had uit Nederland bijtringen meegenomen voor de kinderen die bijten en ze kwamen meteen goed van pas, kinderen zijn er heel blij mee :).
Ook al heb ik nog zoveel te zeggen, ik stop maar even.
Liefs Mieke
Mijn adres is trouwens:
Geron Foundation
Aleea Salaj 6
Sector 5
Bucharest
Romania
Ik kan post ontvangen voor degene die het leuk vinden.
-
18 April 2008 - 16:41
Sanne:
Jeee.. 1e reactie!
Ik ben het meisje van de vorige groep!
Vind je het al leuk op je stage?
Zo herkenbaar wat je allemaal schrijft!
Heel veel succes en plezier he!
Super dat die bijtringen van pas komen!
XxxX Sanne -
18 April 2008 - 18:15
Kitty:
Jeetje miek, wat een verhalen..!
Ik kan haast niet geloven dat het echt bestaat, zulke dingen!! Ik ken ze vanuit slechte horrorfilms.. Maar zoals jij dit beschrijft.. Krijg haast tranen in mn ogen.. Gelukkig dat je wat voor ze kunt doen!! K vind het super interessant om je verhalen te lezen! Dus ga zo door..!
En sterkte, met alle dingen die je te verwerken krijgt!!
xxx Kitty -
18 April 2008 - 19:51
Karina:
Hee Miek!
Jsus wat een heftige verhalen man!
zoo goed dat je daar bent!
ik denk echt dat de kinderen je gaan missen hoor als je weer weg gaat!
dat die kinderen zowat geen aandacht krijgen echt zoo zielig!
gelukkig ben jij daar om aan alle kinderen liefde en aandacht te geven!
succes nog en spreek je snel..
vind het altijd weer leuk om je verhalen te lezen!
Xx -
19 April 2008 - 14:25
Anke:
Hee miem,
Heftig hoor allemaal!! Super goed van je dat je meteen aan de bak gaat.. Succes met je stage maar ook veel plezier met kirsten en de andere meiden. Zal af en toe heel heftig wezen, maar dat red jij!
Succes Meid!!!
Liefs Ank -
19 April 2008 - 19:20
Tonny:
Ik zei het al Miek, dat het heftig zou worden. Heel goed dat je dit doet hoor! Niet alleen voor hun maar ook voor je eigen ontwikkeling. Alle kleine beetjes helpen daar. Leuk voor ons om de foto's te zien. Kunnen we ons er een beetje een voorstelling van maken. Miek doe je best en maak ook vooral plezier. Er moet ook een uitlaatklep zijn. Dikke kus van Tonny en de apies. -
21 April 2008 - 13:58
Daphne Hoeve:
jezus miek heftig!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
