Bericht 10: Zigeunerfamilies + afscheid Nanda
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Mieke
13 Mei 2008 | Roemenië, Boekarest
Buna!!
Zit ik hier alweer 10 minuten achter de pc te bedenken waar ik beginnen moet met vertellen...ik maak zoveel mee! Ik heb ook geprobeerd een dagboek bij te houden maar met 2 dagen was ik al gestopt omdat het zoveel informatie is! Maar wat ik hier zie en meemaak vergeet ik toch niet meer, dus daar is geen dagboek voor nodig..
Inmiddels is Nanda vertrokken en zijn we vanaf nu helemaal op onszelf aangewezen. Vanochtend hebben we haar uitgezwaaid op het station, ze vetrok helemaal alleen (respect!) naar Sibiu, om daar nog voor ruim 1,5 maand te gaan werken in een kinder-aids-ziekenhuis voor een Nederlandse organisatie. Gister hebben we er een hele 'afscheidsdag' van gemaakt en zijn we de zigeunerfamilie op gaan zoeken waar ze zo graag nog langs wilde. Toen we bij dat huis aankwamen bleek dat ze weg waren, een buurman wist ons te vertellen dat ze problemen hadden met de 'papieren'. (Ik wist niet dat je van die officiele dingen had in Roemenie, ik dacht dat iedereen 'zomaar' wat deed, daar lijkt het hier op..)Hartstikke jammer dus, want Nanda had veel kleding voor hen mee en wij hadden allemaal eten voor de familie gekocht. Dus wij op zoek naar een andere familie om gelukkig te maken. Na nog geen 200 meter hadden we al een andere zigeuner familie gevonden, met ontzettend veel kinderen. Toen ze zagen dat we spullen en voedsel voor ze mee hadden waren we meteen welkom. Het was heel indrukwekkend om te zien, het waren gewoon een aantal hutjes op een klein erf waar 2 hele families in leefden. 1 vrouw vertelde me dat ze 12 kinderen had. Je zou zeggen dat deze mensen ongelukkig zijn door de armoede, maar dat is juist zo tegenovergesteld! Het was echt bijzonder, ze zijn blij met alles! Maar misschien juist ook omdat ze geen geld hebben, hebben ze ook geen zorgen. Ze hebben tenminste elkaar en dat is wat ze nodig hebben. Ik vond het zo mooi, ik kon niet ophouden met lachen. Ontzettend veel leuke foto's gemaakt, en telefoonnummers uitgewisseld met de meiden van onze leeftijd. (mobieltjes hebben ze dan weer wel!)Ook aan ze beloofd dat we volgende maand nog terug komen, want voor dat we weg gaan kunnen we deze mensen dan nog gelukkig maken met onze spullen die we niet mee terug nemen naar Nederland.
Op de terugweg nog even langs Nanda's 'lievelingscafe', en we liepen langs wat mensen die op straat zaten. Ze keken ons al heel bewonderend aan en wij hadden zoiets van 'het zal wel', en liepen door, op slot draait Nanda zich om en zegt ze: "dat zijn ze" !! En dat klopte, we hadden toch nog de familie van vorig jaar gevonden! Dat was natuurlijk super, beter kon de dag niet worden. Deze familie woonden ondertussen op de bovenste verdieping van een armoedig flatje, maar daar zijn ze zo verschrikkelijk trots op! Omdat ze nog nooit een 'echt' huis hebben gehad. Super dat we ze gevonden hadden, alleen we hadden net al het eten en de kleding weg gegeven dus we vonden het een beetje lullig voor hen om met lege handen aan te komen. Dus wij met die mensen naar de markt, zij uitzoeken wat ze wilden op onze kosten. Het was zo mooi om te zien, ze waren zo blij! En ook zo bescheiden, voor een familie van 15 mensen kozen ze maar 6 aardappeltjes. Wij hadden er zelf 6 kilo van gemaakt. We kregen een uitgebreide rondleiding door het huis. Het was ontzettend armoedig, alles was donker en vies en je moest overal bukken omdat je anders je hoofd stootte. Er lag een meisje van 16 met een baby in een hutje waar je nog niet eens 1 straaltje licht in zag, dus ik wil niet weten hoe zij het hebben als het 's avonds is. Ik kan me niet voorstellen hoe zo'n grote familie het volhoud in zo'n ruimte, maar voor hen is dit al als een villa.
Ik kan hier nog wel uren over doorpraten, en dat hebben we met z'n allen ook de hele avond gedaan. Het was zo super om te zien, en zo mooi om die mensen zo blij te zien met onze spullen! Dit is een gevoel, en dat is niet te beschrijven, maar dit zou ik echt iedereen willen laten zien. We gaan ook zeker nog een paar keer terug!
Verder zijn we van het weekend nog naar het Paleis geweest, het op 1 na grootste gebouw van de wereld. Over stage kan ik ook nog wel heel wat kwijt maar dat komt de volgende keer...
Pa Pa!
Liefs Mieke
Zit ik hier alweer 10 minuten achter de pc te bedenken waar ik beginnen moet met vertellen...ik maak zoveel mee! Ik heb ook geprobeerd een dagboek bij te houden maar met 2 dagen was ik al gestopt omdat het zoveel informatie is! Maar wat ik hier zie en meemaak vergeet ik toch niet meer, dus daar is geen dagboek voor nodig..
Inmiddels is Nanda vertrokken en zijn we vanaf nu helemaal op onszelf aangewezen. Vanochtend hebben we haar uitgezwaaid op het station, ze vetrok helemaal alleen (respect!) naar Sibiu, om daar nog voor ruim 1,5 maand te gaan werken in een kinder-aids-ziekenhuis voor een Nederlandse organisatie. Gister hebben we er een hele 'afscheidsdag' van gemaakt en zijn we de zigeunerfamilie op gaan zoeken waar ze zo graag nog langs wilde. Toen we bij dat huis aankwamen bleek dat ze weg waren, een buurman wist ons te vertellen dat ze problemen hadden met de 'papieren'. (Ik wist niet dat je van die officiele dingen had in Roemenie, ik dacht dat iedereen 'zomaar' wat deed, daar lijkt het hier op..)Hartstikke jammer dus, want Nanda had veel kleding voor hen mee en wij hadden allemaal eten voor de familie gekocht. Dus wij op zoek naar een andere familie om gelukkig te maken. Na nog geen 200 meter hadden we al een andere zigeuner familie gevonden, met ontzettend veel kinderen. Toen ze zagen dat we spullen en voedsel voor ze mee hadden waren we meteen welkom. Het was heel indrukwekkend om te zien, het waren gewoon een aantal hutjes op een klein erf waar 2 hele families in leefden. 1 vrouw vertelde me dat ze 12 kinderen had. Je zou zeggen dat deze mensen ongelukkig zijn door de armoede, maar dat is juist zo tegenovergesteld! Het was echt bijzonder, ze zijn blij met alles! Maar misschien juist ook omdat ze geen geld hebben, hebben ze ook geen zorgen. Ze hebben tenminste elkaar en dat is wat ze nodig hebben. Ik vond het zo mooi, ik kon niet ophouden met lachen. Ontzettend veel leuke foto's gemaakt, en telefoonnummers uitgewisseld met de meiden van onze leeftijd. (mobieltjes hebben ze dan weer wel!)Ook aan ze beloofd dat we volgende maand nog terug komen, want voor dat we weg gaan kunnen we deze mensen dan nog gelukkig maken met onze spullen die we niet mee terug nemen naar Nederland.
Op de terugweg nog even langs Nanda's 'lievelingscafe', en we liepen langs wat mensen die op straat zaten. Ze keken ons al heel bewonderend aan en wij hadden zoiets van 'het zal wel', en liepen door, op slot draait Nanda zich om en zegt ze: "dat zijn ze" !! En dat klopte, we hadden toch nog de familie van vorig jaar gevonden! Dat was natuurlijk super, beter kon de dag niet worden. Deze familie woonden ondertussen op de bovenste verdieping van een armoedig flatje, maar daar zijn ze zo verschrikkelijk trots op! Omdat ze nog nooit een 'echt' huis hebben gehad. Super dat we ze gevonden hadden, alleen we hadden net al het eten en de kleding weg gegeven dus we vonden het een beetje lullig voor hen om met lege handen aan te komen. Dus wij met die mensen naar de markt, zij uitzoeken wat ze wilden op onze kosten. Het was zo mooi om te zien, ze waren zo blij! En ook zo bescheiden, voor een familie van 15 mensen kozen ze maar 6 aardappeltjes. Wij hadden er zelf 6 kilo van gemaakt. We kregen een uitgebreide rondleiding door het huis. Het was ontzettend armoedig, alles was donker en vies en je moest overal bukken omdat je anders je hoofd stootte. Er lag een meisje van 16 met een baby in een hutje waar je nog niet eens 1 straaltje licht in zag, dus ik wil niet weten hoe zij het hebben als het 's avonds is. Ik kan me niet voorstellen hoe zo'n grote familie het volhoud in zo'n ruimte, maar voor hen is dit al als een villa.
Ik kan hier nog wel uren over doorpraten, en dat hebben we met z'n allen ook de hele avond gedaan. Het was zo super om te zien, en zo mooi om die mensen zo blij te zien met onze spullen! Dit is een gevoel, en dat is niet te beschrijven, maar dit zou ik echt iedereen willen laten zien. We gaan ook zeker nog een paar keer terug!
Verder zijn we van het weekend nog naar het Paleis geweest, het op 1 na grootste gebouw van de wereld. Over stage kan ik ook nog wel heel wat kwijt maar dat komt de volgende keer...
Pa Pa!
Liefs Mieke
-
13 Mei 2008 - 19:37
Karina:
Wouw!!..
de eerste reactie van mijn!
hahaha .. :D
jmmr dat je alweer weg moest van msn..
maar weer leuk om je verhalen te lezen!
echt leuk voor nanda dat ze die familie nog gezien heeft!
Jaa lijkt me ook echt een mooi en apart gevoel dat die mensen al blij zijn met 6 aardappelen.. terwijl ze nu 6 kilo kregen!
ik vind het zo mooi en goed dat je die mensen kan helpen en blij kan maken!
Geeft een goed gevoel! hahah
ook leuk dat je zo met ana om kan gaan en dat ze je herkent en naar je begint te lachen!..
daar mag je trots op wezen! hahah :D
Nou miek ik spreek je snel weer!
Ga zo door met je goede dingen!
Veel liefs Karina -
13 Mei 2008 - 22:20
Jan Sijben:
Wat een belevenis Mieke. Heb je misschien ook nog zigeunermuziek gehoord? (vakidioot ben ik hè).
Bedankt voor de ansichtkaart - ik ga hem maandag in de klas voorlezen en rond laten gaan.
Groet,
Jan -
15 Mei 2008 - 19:43
Tonny:
Hoi Mieke,
Heb net al je ervaringen bijgelezen van zo'n anderhalve week terug. Indrukwekkend allemaal hoor. De foto's maken je verhaal compleet. Het valt me op dat je ondanks al het leed dat je ziet er ontspannnen en blij uit ziet. Goed dat je ook lekker uit gaat en lol maakt. Als je jezelf goed voelt kun je ook meer betekenen voor deze kinderen. Ga zo door! Dikke kus van Tonny en de apies. -
16 Mei 2008 - 15:51
Annette:
Meiden, meiden wat doen jullie goed werk!!!!!!!!!!!
Jullie zitten nu op de helft. Hou vol.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
