Bericht 11: op de helft !!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Mieke
17 Mei 2008 | Roemenië, Boekarest
Zaterdag, 30 graadjes...
Ik lag lekker op het dak te zonnen maar ik kon de hitte even niet meer verdragen dus ik ben maar naar binnen gevlucht om een stukje te gaan typen.
We hebben er nu 5 weken opzitten, en nog maar 5 te gaan. De tijd gaat zo snel! Als ik kijk naar hoeveel we hebben mee gemaakt lijkt het wel een jaar, maar als ik kijk naar hoelang ik hier zit lijkt het nog maar een week. Ik wil ook nog helemaal niet naar huis! Als ik op dit moment de kans kreeg om mijn leven van Nederland hierheen te verplaatsen zou ik die kans pakken. Maar of ik over 5 weken nog zo denk weet ik niet..
Ik mis vooral me fiets, hoe gek dat ook klinkt, want zoveel houd ik ook weer niet van fietsen. Ik denk dat ik in de 5 weken dat ik hier zit misschien 3 fietsers heb gezien. Het openbaar vervoer is hier niet ideaal en ontzettend druk, en vooral met de hitte die er aankomt zie ik het niet zo zitten iedere dag in een overvolle tram. Afgelopen week hebben we ook bijna een sterfgeval in de tram meegemaakt. Er was een meisje buiten bewust zijn geraakt (vermoedelijk door de hitte?) en alle mensen raakten in paniek. Er werd geschreeuwd en geduwd en van alle kanten werd er drinken over het meisje heen gegooid. Ik werd er helemaal zenuwachtig van maar ik kon op dat moment niks doen.
Ik keek het meisje aan en op dat moment leek het ook alsof ze al overleden was. Toen wij er uit moesten bij onze halte kwamen ze eindelijk op het idee het meisje ook maar naar buiten te dragen, waarom ze dit niet eerder deden is me ook een raadsel. Ik gaf hen mijn flesje fanta en op het moment dat ze wat dronk begon ze weer te bewegen, dus voor het goede gevoel heb ik mezelf maar aangepraat dat ik misschien wel een leven heb gered ;)
Op stage hebben we ook een goede week achter de rug. We hebben iedere dag geschilderd en het begint al echt ergens op te lijken, het toont heel vrolijk. Ook zijn Kirsten en ik deze week wat meer op de jongensafdeling gaan werken, en daar hebben we opnieuw wat minder prettige dingen meegemaakt. Tegenwoordig spelen de kinderen de hele ochtend in de speeltuin, zowel de jongens als de meidengroep. Behalve de lichamelijk gehandicapte kinderen, zij blijven eenzaam achter op bed. Bij de jongens afdeling zijn er 2 kleine kindjes in een rolstoel, die in het donker in een hoekje van de kamer staan. Waarom dit zo is vraag ik me ook af, want 1 van de kindjes kan gewoon lopen. De ander zit met zijn handen aan de rolstoel vastgebonden. Een van hen, Adriana (waarom zij als meisje op de jongensafdeling zit, is me een raadsel) is zo dun, ik wist niet dat een mens zo dun kon zijn. Het is een wonder dat ze nog leeft. Kirsten en ik denken dat ze iets van een stofwisselingziekte of iets dergelijks heeft, want ze spuugt al haar eten uit. Haar arme maagje kan geen eten verdragen, ze houdt niets binnen en is daarom letterlijk vel over been. Het maakt niet uit hoe voorzichtig je haar aanraakt, je voelt altijd haa botjes. Als je haar ziet zou je denken dat ze een jaar of 4 is, niet ouder, maar het zal me niets verbazen als ze al een jaar of 16 is. Deze 2 kinderen in de rolstoel geven we 's ochtends als we binnen komen wat aandacht door nieuwe kleren aan te trekken (de kleren zijn namelijk standaard vies), en wat met ze te knuffelen. Van de kinderen die vastgebonden liggen of zitten maken we de banden iets losser want meestal worden hun handen of voeten heel erg afgeknelt. Het doet pijn om die kinderen los te maken en vervolgens weer vast te binden, maar je weet dat je geen keus hebt..
Vrijdag zijn we naar de IKEA gegaan, om van ons sponsorgeld spullen te halen voor het kindertehuis. Naast onze stage staat een kinder-aidsziekenhuis en hen hadden we ook aangeboden iets voor hen te halen als ze dat nodig hadden. 2 medewerkers waren hier zo enthousiast over en wilden met ons mee om spullen uit te zoeken. Ontzettend leuke mensen, Kitty & Fabian, beiden achter in de 20, en spreken goed Engels. Handig voor mij, kan ik eindelijk iets aan mijn geweldige Engels doen, ik dacht dat ik er nooit aan toe zou komen deze 10 weken.
'S ochtends half 10 afgesproken, en 's middags half 5 waren we pas thuis, zolang hebben we daar rondgelopen. Voor onze eigen stage hebben we wat klerenkasten gehaald voor in de baby-kamers, aangezien deze uit elkaar gerold zijn, en voor het aidsziekenhuis puzzels, spullen voor creatieve activiteiten, en ook wat kinderstoeltjes en tafeltjes. Het geeft een goed gevoel om te zien dat het geld wat je verzamelt heb op zo'n goede plek terecht komt. Thuis kan je geld doneren, en je weet nooit waar het terecht komt. Nu zie je dat het goed en nuttig besteed wordt, en als je de mensen dan zo dankbaar ziet, geeft dat een gevoel wat ik niet kan beschrijven. Spontaan kwam ik op het idee dat het misschien wel leuk zou zijn
als er volgend jaar ook scholieren van het Horizon College stage gaan lopen bij dit kinder-aidsziekenhuis. Ik stelde het idee voor en Kitty En Fabian waren helemaal overdonderd. Thuis meteen onze Nederlandse begeleider Cees gebeld en die vond het ook een goed idee. Weer een goede daad verricht!
Nou lieve mensen, ik ga weer afronden. Morgen gaan we een dagje naar de bergen. De stage van Beau, Merel en Elyse (het straatkinderen/basisschoolproject) gaat op schoolreisje en wij mogen allemaal mee. Lijkt me best leuk allemaal, alleen we moeten wel half 6 de deur uit op onze zondagmorgen, dus dat wordt niet uitgaan vanavond!
Tot snel, la revedere
Liefs Mieke
Ik lag lekker op het dak te zonnen maar ik kon de hitte even niet meer verdragen dus ik ben maar naar binnen gevlucht om een stukje te gaan typen.
We hebben er nu 5 weken opzitten, en nog maar 5 te gaan. De tijd gaat zo snel! Als ik kijk naar hoeveel we hebben mee gemaakt lijkt het wel een jaar, maar als ik kijk naar hoelang ik hier zit lijkt het nog maar een week. Ik wil ook nog helemaal niet naar huis! Als ik op dit moment de kans kreeg om mijn leven van Nederland hierheen te verplaatsen zou ik die kans pakken. Maar of ik over 5 weken nog zo denk weet ik niet..
Ik mis vooral me fiets, hoe gek dat ook klinkt, want zoveel houd ik ook weer niet van fietsen. Ik denk dat ik in de 5 weken dat ik hier zit misschien 3 fietsers heb gezien. Het openbaar vervoer is hier niet ideaal en ontzettend druk, en vooral met de hitte die er aankomt zie ik het niet zo zitten iedere dag in een overvolle tram. Afgelopen week hebben we ook bijna een sterfgeval in de tram meegemaakt. Er was een meisje buiten bewust zijn geraakt (vermoedelijk door de hitte?) en alle mensen raakten in paniek. Er werd geschreeuwd en geduwd en van alle kanten werd er drinken over het meisje heen gegooid. Ik werd er helemaal zenuwachtig van maar ik kon op dat moment niks doen.
Ik keek het meisje aan en op dat moment leek het ook alsof ze al overleden was. Toen wij er uit moesten bij onze halte kwamen ze eindelijk op het idee het meisje ook maar naar buiten te dragen, waarom ze dit niet eerder deden is me ook een raadsel. Ik gaf hen mijn flesje fanta en op het moment dat ze wat dronk begon ze weer te bewegen, dus voor het goede gevoel heb ik mezelf maar aangepraat dat ik misschien wel een leven heb gered ;)
Op stage hebben we ook een goede week achter de rug. We hebben iedere dag geschilderd en het begint al echt ergens op te lijken, het toont heel vrolijk. Ook zijn Kirsten en ik deze week wat meer op de jongensafdeling gaan werken, en daar hebben we opnieuw wat minder prettige dingen meegemaakt. Tegenwoordig spelen de kinderen de hele ochtend in de speeltuin, zowel de jongens als de meidengroep. Behalve de lichamelijk gehandicapte kinderen, zij blijven eenzaam achter op bed. Bij de jongens afdeling zijn er 2 kleine kindjes in een rolstoel, die in het donker in een hoekje van de kamer staan. Waarom dit zo is vraag ik me ook af, want 1 van de kindjes kan gewoon lopen. De ander zit met zijn handen aan de rolstoel vastgebonden. Een van hen, Adriana (waarom zij als meisje op de jongensafdeling zit, is me een raadsel) is zo dun, ik wist niet dat een mens zo dun kon zijn. Het is een wonder dat ze nog leeft. Kirsten en ik denken dat ze iets van een stofwisselingziekte of iets dergelijks heeft, want ze spuugt al haar eten uit. Haar arme maagje kan geen eten verdragen, ze houdt niets binnen en is daarom letterlijk vel over been. Het maakt niet uit hoe voorzichtig je haar aanraakt, je voelt altijd haa botjes. Als je haar ziet zou je denken dat ze een jaar of 4 is, niet ouder, maar het zal me niets verbazen als ze al een jaar of 16 is. Deze 2 kinderen in de rolstoel geven we 's ochtends als we binnen komen wat aandacht door nieuwe kleren aan te trekken (de kleren zijn namelijk standaard vies), en wat met ze te knuffelen. Van de kinderen die vastgebonden liggen of zitten maken we de banden iets losser want meestal worden hun handen of voeten heel erg afgeknelt. Het doet pijn om die kinderen los te maken en vervolgens weer vast te binden, maar je weet dat je geen keus hebt..
Vrijdag zijn we naar de IKEA gegaan, om van ons sponsorgeld spullen te halen voor het kindertehuis. Naast onze stage staat een kinder-aidsziekenhuis en hen hadden we ook aangeboden iets voor hen te halen als ze dat nodig hadden. 2 medewerkers waren hier zo enthousiast over en wilden met ons mee om spullen uit te zoeken. Ontzettend leuke mensen, Kitty & Fabian, beiden achter in de 20, en spreken goed Engels. Handig voor mij, kan ik eindelijk iets aan mijn geweldige Engels doen, ik dacht dat ik er nooit aan toe zou komen deze 10 weken.
'S ochtends half 10 afgesproken, en 's middags half 5 waren we pas thuis, zolang hebben we daar rondgelopen. Voor onze eigen stage hebben we wat klerenkasten gehaald voor in de baby-kamers, aangezien deze uit elkaar gerold zijn, en voor het aidsziekenhuis puzzels, spullen voor creatieve activiteiten, en ook wat kinderstoeltjes en tafeltjes. Het geeft een goed gevoel om te zien dat het geld wat je verzamelt heb op zo'n goede plek terecht komt. Thuis kan je geld doneren, en je weet nooit waar het terecht komt. Nu zie je dat het goed en nuttig besteed wordt, en als je de mensen dan zo dankbaar ziet, geeft dat een gevoel wat ik niet kan beschrijven. Spontaan kwam ik op het idee dat het misschien wel leuk zou zijn
als er volgend jaar ook scholieren van het Horizon College stage gaan lopen bij dit kinder-aidsziekenhuis. Ik stelde het idee voor en Kitty En Fabian waren helemaal overdonderd. Thuis meteen onze Nederlandse begeleider Cees gebeld en die vond het ook een goed idee. Weer een goede daad verricht!
Nou lieve mensen, ik ga weer afronden. Morgen gaan we een dagje naar de bergen. De stage van Beau, Merel en Elyse (het straatkinderen/basisschoolproject) gaat op schoolreisje en wij mogen allemaal mee. Lijkt me best leuk allemaal, alleen we moeten wel half 6 de deur uit op onze zondagmorgen, dus dat wordt niet uitgaan vanavond!
Tot snel, la revedere
Liefs Mieke
-
17 Mei 2008 - 13:09
L:
Miek!
wat ben je toch goed bezig daar! Wij zijn al over de helft ;-)
Kus
-
17 Mei 2008 - 21:14
Inge & Sanne:
Hay miek
Have fun
Kus ons -
19 Mei 2008 - 13:48
De Tuinafdeling:
Halo Mieke.
DE jongens vonden het wel zielig jouw verhaal, maar ik moet zeggen dat het hier goed gaat. De hartelijke groeten van alle medewerkers van de tuinafdeling.
Succes met je laatste weken. groet Marjo -
19 Mei 2008 - 20:13
Jos En Evelyn:
Hallo Mieke
Je kan het zeer boeiend vertellen .
En jullie hebben daar ook schilders talenten, het ziet er mooi uit.
Veel liefs. -
19 Mei 2008 - 22:11
Mark Stafleu:
Mooi stukje tekst mieke! indrukwekkend!
X Mark -
20 Mei 2008 - 17:46
Ramona:
Hay miek,,
Mooi dat je het naar je zin hebt daar ! echt knap van jullie hoorr! je beleefd natuurlijk leuke dingen mee maar ook hele bijzondere gebeurtenissen wat je je bijna niet kan voorstellen..
Success nog ! :) xx Ramoon -
21 Mei 2008 - 14:27
Ank:
He miemm,
Goed bezig, lekker crea bea!
maar moet zeggen ziet er wel leuk en vrolijk uit!!
Hoe was 't 'schoolreisje'van die andere stage?
Naja succes maar weer en,
dikke smakkerd..
Ank XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
